there would be no better place

Tonight Ill be dreaming of you.

Naprawdę lubię wiosnę. Lubię obserwować, jak wszystko rośnie, rozkwita i budzi się do życia, niebo staje się coraz bardziej niebieskie, trawa rośnie i zieleni się, a dni stają się dłuższe. Lubię wystawiać twarz do słońca i szczerzyć się jak głupia, lubię wracać na pieszo do domu śpiewając bezgłośnie swoje ulubione piosenki. Lubię cieszyć się drobnostkami i tym pozytywnym nastrojem, który we mnie wyzwala. Od wielu lat wiosna pomaga zamknąć pewien etap albo przynajmniej odłożyć go na później, bo czas może nie tyle leczy rany, co pozwala spojrzeć na niektóre rzeczy z perspektywy, w oparciu o późniejsze doświadczenia. I teraz też pewien etap zamknie, a ja pomimo narastającej paniki czuję coraz większy optymizm i oczekiwanie.

Wpadłam w rutynę, ale lubię tą rutynę. Lubię moje dni zawalone książkami, gdy nie mam w zasadzie czasu na nic innego, gdy zakopuję się pod kołdrą w otoczeniu opracowań, streszczeń i tablic matematycznych, z coraz to inną herbatą pod ręką. Lubię coraz to bardziej entuzjastyczne rozmowy i lubię śmiać się do utraty tchu, lubię szczerzyć zęby do nich wszystkich i lubię patrzeć w oczy i widzieć w nich, że może jednak nie jestem taka beznadziejna. Nigdy nie potrzebowałam fajerwerków w życiu, chciałam po prostu znaleźć coś, co dawałoby mi radość każdego dnia, choćby była to najbardziej prozaiczna rzecz na świecie. Przez swoje podobieństwo dni pędzą szybciej niż bym chciała, ale każdy z nich to kolejny kawałek pozytywnej energii, które zbieram i przechowuję skrupulatnie w obawie przed gorszymi czasami. Wiem, że będzie dobrze, i zamierzam o to walczyć, bo jeśli nie podejmę walki, nic do mnie samo nie przyjdzie. Tym razem jednak przygotowuję się na nią zawczasu, zamiast stawać bezbronna przeciwko czemuś, z czym sobie nie poradzę. I tym razem będzie inaczej.

Tak, naprawdę lubię wiosnę.