rain.

Dzis wstalam tak lekko. W pokoju bylo szaro, ciemno, ale spokojinie i cicho. Padal rano deszcz. Nadal pada. Uwielbiam kiedy stuka o parapet. Czuje wtedy, ze do nikad sie nie spiesze. Wszystko poczeka. Praca poczeka, ludzie poczekaja, zmartwienia i niedoscignione marzenia poczekaja, swiat poczeka. Caly ten cyrk jest jakby za szyba i jedyne czego pragne, by bylo blisko, to mezczyzna w wielkim lozku w bialej poscieli, ktory czeka az wroce z kapieli, pelne zrozumienia i ciepla oczy, ramiona ktore otula jeszcze lekko wilgotne cialo. Namietny pocalunek, ktory wyraza jak mocno mnie kocha, pragnie, ktory mowi, ze jestem tylko jego. Ja cala soba dajaca temu przyzwolenie i odpowiedz, ze to najlepszy poranek we wszechwiecie. Jedynie przeziebienie daje znac, iz nie jest tak idealnie. Tylko ono, a przeciez za chwile przeminie. Dopadla mnie dzis lekka nostalgia. "When i was your man"...bardzo ladnie brzmi w taki ranek.