O godzinie drugiej czterdzieści siedem

nie śpię i zastanawiam się co począć z tym wszystkim.

Czuję, że przewartościowałam swoje życie.

Czuję się taka lekka, od kiedy przerwałam łańcuchy.

Zerwałam kulę przyczepioną do mojej nogi,

która mnie raniła i mocno trzymała w ryzach świata,

do którego weszłam sama,

którego okazało się, że tak naprawdę nie chciałam..

Jednak coś we mnie pękło, umarło.

To było jednorazowe uczucie,

które mogłam oddać tylko jednej osobie.

Nie obdażę już nikogo tą falą,

pierwotnym, świeżym zaufaniem i czystą ciekawością poznania.

Nie potrafię już być nieśmiałą, miłą dziewczynką,

którą chce się lubić. Nie chcę być lubiana,

nie chcę zaufania innych ludzi i ich uprzejmości,

bo nie ma we mnie już tego co było kiedyś.

Skoro potrafiłam odrzucić sens życia,

jak mogę potrzebować kogokolwiek?