a

tegoroczne lato nieuchronnie zbliża się ku końcowi, a ja wciąż w mieście, pochylona nad klawiaturą, pisząca kolejne teksty, obmyślająca kolejne kroki w coraz trudniejszym dla mnie czasie. dręczy mnie niepokój o stan zdrowia, o stan portfela, o stan uczuć. wszystko to siedzi w mojej głowie, obraca się jak młyńskie koło, skrzypi, jęczy. chciałabym na krótką chwilę pozbyć się swej głowy i podłączyć do mądrego, uniwersalnego Rozumu, który wie wszystko od początku do końca, wzdłuż i wszerz, i w głąb.

zdjęcie dedykowane.

Adamowi, żeby wrócił w końcu z tej cholernej Anglii.

i Kalci za olbrzymie serducho.

a tak już nawiasem, to stęskniłam się za Wami wszystkimi.

już po remoncie, to możecie walić drzwiami i oknami :)