Ural.

Jak wygląda świat, kiedy życie staje się tęsknotą?

Wygląda papierowo, kruszy się w palcach, rozpada.

Każdy ruch przygląda się sobie, każda myśl przygląda się sobie,

każde uczucie zaczyna się i nie kończy,

i w końcu sam przedmiot tęsknoty robi się papierowy i nierzeczywisty. Tylko tęsknienie jest prawdziwe, uzależnia.

Być tam, gdzie się nie jest,

mieć to, czego się nie posiada,

dotykać kogoś, kto nie istnieje.

Ten stan ma naturę falującą i sprzeczną w sobie.

Jest kwintesencją życia i jest przeciwko życiu.

Przenika przez skrę do mięśni i kości,

ktre zaczynają odtąd istnieć boleśnie.

Nie boleć.

Istnieć boleśnie - to znaczy, że podstawą ich istnienia był ból.

Toteż nie ma od takiej tęsknoty ucieczki.

Trzeba by było uciec poza własne ciało, a nawet poza siebie...