101.

"Nieoczekiwany koniec przeleciał obok mnie w błyskające światła 
Zostawiając za sobą poplątaną czerwoną nić przeznaczenia 
Rozsypane wspomnienia były jak pułapka, na którą miałem dać się zwabić 
Ale od przyzywających blizn wiedziałem, że nie mógłbym powrócić 

Równoważę szczęście z nieszczęściem 
Odpowiedź przechylała się w kierunku, z którego zdjąłem ślad 

"Mogę teraz płakać?" 
Zakończenie z teoretycznym pytaniem 
Nasza miłość była jak piasek, który przesypuje się przez nasze palce 

Pewnej niedzieli w lutym, ogień w mojej piersi wciąż parzy 
Nadchodzi wiosna, podnoszę twarz do nieba i zamykam oczy 
Idę samotnie tą ulicą, którą znam tak dobrze 
A delikatność wiatru sprowadza łzy do moich oczu 

Nie mogłem ujrzeć uczuć, słowa były dużo smutniejsze 
Zrozumiałem, że niemożłiwym było, by łzy kiedyś wyschły..."

 "To jest opowieść, prawda? 
Nic nie jest prawdą 
Daj mi najszczystszą miłość tego stulecia 
Dla tego snu, w którym oboje tańczymy 
U stóp drapacza chmur 
Szukam czegoś, co pochodziłoby z serca, w któym zakwitła miłość 
Jestem całkiem samotny, odkad jestem po twojej stronie 
Błędem jest mówić, że miłość czyni nas silniejszymi 
Spójrz, jaki słaby jestem teraz!"

"Dłoń, którą wreszcie uchwyciłem w głębokiej rozpaczy
Jest fragmentem wspomnienia ukochanej osoby, która zmęczyła się i odeszła
To boli, boli, boli
Wreszcie znalazłem odrobinę nadziei, ale teraz nawet to jest bzdurą"

zauważyłam coś. dla każdego staję się problemem. to boli...