Nigdy nie wierzyłam w prawdziwą miłość. Teraz, przez ciebie, jak głupia starałam się uwierzyć. Jakbyś urzekł mnie swoimi ciepłymi słowami. I wiesz co? Stwierdziłam, że to nie dla mnie. Możesz sobie mówić co chcesz, a ja i tak nie będę cię tak kochała. Może nie potrafię, nie jestem do tego stworzona, a może po prostu jeszcze nie czas. Nikt nie może mnie zmusić do pokochania. Nie jestem robotem, któremu można wklepać to do metalowego mózgu. Przepraszam, że mówię ci to w ten sposób, ale inaczej nie mam odwagi. Jestem 16. letnim tchórzem i nikt nic na to nie poradzi, więc najlepiej zostaw mnie samą. Bo zawsze marzyłam, żeby wszystko było proste. Bez jakichkolwiek uczuć i sentymentów.

Kim ja do cholery jestem? Uważasz mnie za głupią, bo sądzę, że gdy powiem zwykłe kocham cię, to będę w jakiś sposób zobowiązana do zostania z tobą? Nie jestem głupia ani naiwna. Kochać sobie mogą 30., 40., czy jak wolisz 50. letni osobnicy. Ja nie jestem na to jeszcze gotowa. Nawet do rodziców nie umiem się zwrócić z tymi słowami (już pomijam to, że jakoś mnie do tego nie ciągnie&), a tak od razu mam to mówić do ciebie? Zależy ci na tych pustych słowach? Bo ja chyba wolę w ogóle ich nie słuchać, niż słyszeć je przy każdej możliwej okazji, aż do znudzenia. Mam nadzieję, że będziesz miał chęci, żeby poczekać.