Mielno, 08.05.2014 r.

Cześć, Kocurku!

Tym razem robię to bez zapowiedzi; nudzi mi się, a Ty jesteś tak daleeeeko... I nie pozwalają Ci pisać! Niedobre te ludzie jakieś, no~

Zasadniczo nie mam pojęcia, co tu robię, niemniej jednak jeśli już jestem... To pozwolę sobie napisać, że bardzo, ale to bardzo Cię kocham, o! Najbardziej. Wiesz o tym, prawda? Musisz wiedzieć. Nie możesz nie wiedzieć.

Chciałabym bardzo podziękować Ci za wczoraj... Za Twoją wyrozumiałość, cierpliwość do mnie, za Twoją zdolność do ukojenia moich skołotanych nerwów. Lejesz mi miód na serce w idealnych momentach, a w takich, jak ten wczoraj, bardzo tego potrzebuję... Choć nie jestem tak do końca w stanie się do tego przyznać. Cieszę się, że nie jesteś taką złośliwą zołzą, jaką jestem ja! I że nie zostawiasz mnie mimo mojego okropnego zachowania, za które bardzo jest mi teraz wstyd. I że jesteś, ciągle jesteś, nieustanie, nieprzerwanie, stale. Wciąż jesteś.

Gdyby nie Ty, naprawdę wyszłabym z siebie, stanęła obok i koniec końców skoczyła, kurczę, z okna. Mimo że mieszkam na parterze. Ale skoczyłabym! I... Znając moje szczęście - skutki byłyby opłakane.

Co tu więcej mówić... Kocham Cię. Najmocniej na świecie, pamiętaj!
I nie opuszczaj.
Błagam.



Twoja P.