.The Price We Pay.

 'Od tego dnia uległam dziwnej chorobie [...] czułam ból, jakby mi [...] jakby mi  ziarno piasku wpadło do serca. Bywało, chodzę, jem, rozmawiam, myślę przytomnie, rozpatruję się w pięknej okolicy, nawet śmieję się i jestem wesoła, a mimo to czuję jakieś tępę ukłucie, jakiś drobny niepokój, jakąś nieskończenie małą obawę.

 Ten stan chroniczny, męczący nad wszelki wyraz, lada okoliczność rozdmuchiwała w burzę. Drzewo znajomej formy, jakiś obdarty pagórek, kolor obłoku, przelot ptaka, nawet powiew wiatru bez żadnego zresztą powodu budził we mnie tak szaloną rozpacz, że uciekałam od ludzi. Szukałam ustroni tak pustej, gdzie bym mogła upaść na ziemię i nie posłuchana przez nikogo, wyć z bólu jak pies.

 Czasami w tej ucieczce przed samą sobą doganiała mnie noc. Wtedy spoza krzaków, zwaloych pni i rozpadlin wychodziły naprzeciw mnie jakieś szare cienie i smutnie kiwały głowami o wyblakłych oczach. A wszystkie szelesty liści, daleki turkot wozów, szmery wód zlewały się w jeden głos żałosny, który mnie pytał: "Przechodniu nasz, ach! co się z tobą stało?..."

 Ach, co się ze mną stało...'

B.Prus

The Legion of Doom - 'The Quiet Screaming'   [!]