Przepiękna Ewelina

Biegła. Nie miała pojęcia jak daleko od domu poniosły ją nogi. Na tyle  jednak daleko, że jej stopy były poranione i niemalże zamarzały. Na zdartych piętach widać było ciemnoczerwoną krew. Łzy, od których mokrą miała koszulkę w tym momencie zdawały jej się być tak banalne, że nie zwracała nawet na nie uwagi. Choć rozszerzyła źrenice do granic możliwości, nie mogła pokonać mroku i określić gdzie dokładnie się znajduje. Wokół panowała grobowa, wręcz nieznośna cisza. Co jakiś czas dało się tylko słyszeć szum liści, które jeszcze nie zdążyły spaść z drzew, poruszanych przez chłodny, jesienny wiatr. A więc las. Tak, bez wątpienia znajdowała się teraz w lesie. Bała się. Chociaż nie był to do końca lęk. Jakieś dziwne, nieznane jej dotąd uczucie paraliżowało jej mózg. Skrawki myśli były jedynie resztkami wytworów jej chorej wyobraźni. Chciała przywołać do siebie jakieś miłe, ciepłe wspomnienie ale w jej głowie pojawiały się tylko te złe obrazki. Właściwie było jej wszystko jedno. Ważne, że choć na parę sekund mogła ujrzeć jego twarz. Wprawdzie nie mogła go dotknąć, przytulić, pocałować ale widziała go. Początkowo był zły, krzyczał. Później po jego policzkach spływały łzy. W końcu jednak się uśmiechnął, co sprawiło, że poczuła wydobywające się jakby znikąd ciepło. Otulona owym ciepłem położyła się na mokrym mchu. Podkuliła nogi i zamknęła oczy. Po głowie pogłaskał ją jeszcze chłodny wiatr i zasnęła. Owa listopadowa, ostatnia noc jej życia była wyjątkowo zimna. Dzięki niej jednak dziewczyna znalazła się w miejscu, do którego idealnie pasowała. Była przy nim. I już nie liczyło się to czy żyje, czy nie. Po prostu była obok.