Zrobiłam zdjęcie słońca.

Warszawa. Łazienki.

Coś nie jest tak. czegoś mi brak. Duszę się, unoszę się nad ziemią. Dotyk jakby nie był namacalny. Przenika. Rozpływa się. Nie mogę niczego doznać. Jestem głodna. Głodna pewnych uczuć. Przytul mnie proszę. To mi pomoże. Raz na pół roku. Niczego tak nie potrzebuję. Będę wyglądać pięknie. I proszę przytul mnie.

Szczecin - 29.08.2015 godzina 17:00, empik.

Proszę, zrób to dla mnie. Wiem, że gdzieś w serduszku mnie pamiętasz.

Chcę w to wierzyć. Przytul mnie, bo twoje ramiona są mimo, że ludzkie, tak jak każde inne, mam wrażenie, że jednak z marmuru. Silne. Nie pozwalają upaść. I niebiańska barwa głosu. Tak łagodna i delikatna. Nic mnie tak nie uspokaja. Tak kilka słów kierowane w moją stronę. Anielskie brzmienie. Zrób cokolwiek, przypomnij o swojej ludzkiej postaci, daj ludzki, fizyczny, najmniejszy dowód. To wszystko. 

Znów przepłaczę noc.

Przytul mnie proszę.

Tak jak wtedy. W Krakowie.

Kiedy chwila trwa wieczność, świat się zatrzymuje, a ja jestem bezpieczna i spokojna. 

Proszę. 

Pojadę tam tylko po to.