Igorku.
To już trzysta sześcdziesiąt  pięć dni odkąd Cie nie ma.Zostawiłeś mnie zbyt szybko.Miałeś być starym  dziadkiem kiedy umrzesz,ale tak się nie stało...A ja nigdy nie potrafiłam się pogodzić z twoją stratą.Była i jest ona zbyt duża.
W dniu kiedy umarłeś..umarłam również ja.Umarło moje serce..bezczelnie zabrałeś je ze sobą.
Pamiętasz?szósty marzec.Tryskałam szczesciem..tak jak Ty.siódmy marzec.Twoje urodziny.
Ja tak samo płakałam ze szczescia tak jak Ty.
Obiecałam że bede wstawać każdego pierdolonego dnia.Wstawałam.Ta praca mnie uratowała.Gdyby nie ona.Wiem,ze bym nie wstała. Byłam na tyle zła,ze chciałam rzucić maturę.Być bez przyszłości.W dniu kiedy zdałam maturę i otrzymałam świadectwo dojrzałości..byłam dumna.Z siebie,ze dałam radę..
Czekałam każdego pierdolonego ranka,popierdolonego popułdunia wieczoru a także kazdej pierdolonej nocy az obudze się ze złego snu..ale się nie mogą obudzić..
Pamietam nadal każdy milimetr bólu,każdą nieprzespaną noc,Każdą.
Pamietam kazde "mówienie" do gwiazd do chmurek,do słonka do nieba.Poczatkowow pomagało.Ale ja chciałam usłyszec coś od Ciebie.Ale nigdy się nie doczekam.I nie doczekam.
Chyba juz wypłakałam wszytkie łzy jakie miałam.Kiedyś usłyszałam że  żałobę nosi się do końca zycia.Ale można z nią po prostu zyć.Może któregoś dnia ten ból na tyle zelży że po prostu bedę.
Napisałam dla Ciebie wiersz.Tak jak chciałeś.Wiem,ze mnie słyszysz gdziekolwiek jesteś.
Mam nadzieję,ze trafiłeś do miejsca w krótym jesteś szczesliwy.Ja każdego dnia bedę do tego dążyć.Bo Ty byś tego chciał.
Nigdy nikogo tak nie kochałam jak Ciebie i Ty o tym wiesz.
Pamietasz?Powiedziałes,że  nigdy przez Ciebie nie bede płakać.I miałeś rację.Nigdy przez Ciebie nie uroniłam ani jedenj łzy.
Ani jednej.Płakałam za Tobą.A to róznica.
Któregoś dnia przełamę się i pójde na kurs prawo jazdy.Ale to jeszcze nie teraz.
Obiecałam,że bede silna.I dotrzymam serca..choćby miało by peknąc mi serce.