"Potrafię pisać tak, że zapamiętasz,

Potrafię kłamać tak, że nadal chcesz nas,

Uśmiechać się, gdy moją krew wycierasz w rękaw,

I nie potrafię przestać.

Potrafię kochać Cię, jak nigdy nikt,

A później ubrać się i wyjść, i nic,

Nie odzywać się i trzy dni pić,

I nie jest mi z tym wstyd.

Potrafię ranić, jak najgorszy wróg,

Później wypierać się: "A skąd bym mógł",

Nie odwracać się, gdy prosisz: "Stój",

Nadużywać mocnych słów.

Potrafię ufać bezgranicznie, by

Za chwilę wkurwiać się, że wyjdziesz z kimś,

I nie rozumieć, nienawidzę, gdy

Cię nie ma przy mnie dziś.

Mogę być bohaterem, sama wiesz,

I dać Ci jeden uśmiech zamiast łez,

I wiesz, że chciałbym już Cię zabrać gdzieś,

I nie miej za złe mi, postaram się.

Potrafię gadać, nie dotrzymać słów,

Pamiętać zawsze Cię, bo byłaś tu,

Planować jutro, nawet gdy nas znów

Ten pojebany świat chce ścinać z nóg.

Głosem w telefonie, setki mil za oknem,

Włosem na poduszce, kiedy śpisz samotnie,

Błyskiem w oku, gdy wspominasz o mnie,

Zawodem, gdy zapomnę.

Pierwszym śniadaniem i uśmiechem jestem,

Czekaniem tydzień aż znów będę w mieście,

Uczuciem takim, że to niebezpieczne,

I sam nie wiem, jestem.

Szybszym oddechem w naszą pierwszą noc,

Dreszczem na skórze, potem pierwszą łzą,

Głosem w Twoich myślach, szepcząc: "Chodź",

Dłonią na szyi, jestem wstępną grą.

Jestem drinkiem przed i papierosem po,

Skórą pod paznokciem, smakiem, splotem rąk,

Spotkaniem naszych spojrzeń, kiedy proszę - bądź

Bo wszystko to jest mną.."