nosek, nosek.

codziennie rano pytasz mnie, dlaczego momentami szukam dziury w całym, dlaczego ciągle się boję. otóż mój drogi.. przecież znasz mnie. znasz jak nikt inny.

samotność; ją też znasz. wiesz, że ona nie ma nic wspólnego z brakiem towarzystwa, depresją, pesymizmem czy wiecznym smutkiem, to po prostu stan duszy. mojej duszy, a Ty i ona... jesteście jej częścią. towarzyszycie mi każdego dnia, rozmawiacie ze mną, to.. miłe. jednakże to właśnie Ty, codziennie rano pytasz mnie, dlaczego momentami szukam dziury w całym.. jesteś ze mną od zawsze. i wiesz, że nauczono mnie by dmuchać na zimne, by być przygotowaną na najgorsze. a kiedy jest cudownie, pięknie.. musi być w tym jakiś haczyk, bo nigdy nic nie jest tak słodkie i przepiękne jakby się mogło wydawać. rozumiesz ? niestety, 'życie to nie pudełko czekoladek, tylko beczka gówna'. pytasz mnie drogi głosie, dlaczego ciągle się boję ? dlaczego pierwszy raz jest we mnie tak wiele lęku, który trwa i trwa ? widzisz, bo ludzie, których spotykam na swojej drodze są zupełnie inni od siebie. każdy z nich wywołuje we mnie przeróżne uczucia i każda z tych osób darzy mnie przeróżnymi uczuciami. nie wiem czy takimi samymi jak ja i to właśnie przez to jest się osobą wyjątkową dla tej drugiej.

a... On, On wywołał we mnie uczucia jakich jeszcze nigdy w zyciu nie odczułam i obdarzył

mnie takimi, których nigdy nie doświadczyłam. ta wyjatkowość jest najbardziej wyjatkową

na cały świecie i wszech. i dlatego towarzyszy mi ciągły strach. ponieważ boję się, że to

zniknie, a nie chcę tego. pragnę w tym trwać i trwać, zawsze. bo nic nie daje mi tyle radości, spełnienia co miłość.

do usłyszenia rano, głosie.