Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, więc... zostaliśmy tu właśnie sami Mateusz.

Nie mam zielonego pojęcia dlaczego to robisz, skąd wiesz, kiedy napisać, zadzwonić, przynieść tę jebaną różyczkę i 0,7.

Ty zawsze potrafisz wyczuć kiedy milczę, mimo że naprawdę bardzo Cię potrzebuję, a kiedy po prostu nie mam ochoty na żadne spotkania. Niczym sobie nie zasłużyłam na tyle miłości, szybciej już na upijanie się w samotności, z gorzkimi wyrzutami sumienia i milionem rozczarowań. Dziwnie tak stanąć na środku pustego mieszkania i nie czuć nic... nawet strachu. Bo teraz, już co by się nie wydarzyło, poradzę sobie. Jestem dużą dziewczynką, całkiem samodzielną i w miarę rozsądną. Nie dam sobie zrobić krzywdy. 

Myśli mi się plączą, nigdy nie chciałam zostać maszynką do zarabiania pieniędzy i wybrać to, jednocześnie tłamsząc w sobie uczucia i emocje. Wolałabym, żebyś był teraz ze mną i mocno przytulał, zawsze jest mi wtedy trochę lepiej. Jednak rzeczywistość i moje kochane, drugie (bardziej stanowcze) sumienie, śpiące już słodko od kilku minut na łóżku obok, podpowiadają mi, abym dopiła resztkę z butelki i położyła się obok. Pozostało mi niecałe pięć godzin snu, a później naprawdę ciężki dzień. Chyba najbardziej ze wszystkiego, nie chciałabym być dzisiaj sama. Tutaj, wśród tych pustych, głuchych ścian.

Dziękuję, że zostałeś. 

no tak.