Hen w Krainy Buczynowe...

Zniknąć pozostawiając wszystko w tyle ...

I nie wracać...

Czasami mam ochotę rzucić wszystko...

Ubrać buty, wziąć gitarę, psa bochen chleba i iść przed siebie...

Bez trosk, zmartwień kłopotów...

Zaszyć się  gdzieś, czuć, że się żyje...

Sztuką jest żyć a nie przeżyć czas nam dany...

I być chorą na wyobraźnie...

I dobroć wszem i wobec...

A jak na razie trzeba mocno chwycić dzień i spawić by stał się znośny...

Jak to też pisze u pewnej osóbki, którą bardzo szanuję i mam wobec niej niepisany dług...

"chcę mocno wierzyć w to, że jeszcze z głębi siebie mogę coś dać"

Byle w przód, byle dalej metr po metrze stopa po stopie decymetr  po  decymetrze cal po calu centymetr po centymetrze milimetr po milimetrze... i tak dalej