I znow ten czas kiedy czujesz sie nie potrzebna. Kiedy nie ma dla Ciebie czasu bo jest zawsze cos wazniejszego. Czujesz ze sie starasz ze chcesz dobrze i wychodzi Ci dobrze ale zawsze cos Cie pozniej zaboli. A zranic jest latwo. Kogos kto ma slabe nerwy, rozerwane serce. Najmniejsze czyny rania najbardziej. Podobno kwestia przyzwyczajenia. Ale jak można sie przyzwyczaić do bólu psychicznego. Czujesz sie coś sie zapada, łamie, niszczy. I starsz sie to trzymać ale sama nie jestes w stanie tego zrobić. A twoje słowa a wrecz błaganie o cos nie działają. Wrecz są odbierane jako niepotrzeby haos w życiu. Życiowy haos, tak łatwo odpowiedzieć dla proszacej o kilka chwil okazania bezgranicznej miłości, uczucia, tolerancji. Przecież tak niewiele trzeba by zabić mój niepokój. Zastanawiając się nad sensem życia zastanawiam się czemu tak wyszło. Czemu aż tak sie oddalamy a jednak jestesmy bardzo blisko. Dlaczego nie jestesmy w części tacy jak kiedys. Mówię w części bo wiele było nie potrzebnego. Tęsknię za nasza beztroska niewinnośca, nad brakiem obowiazkow. Nad spacerami pocałunkami, czy łapaniem za tyłek też tęsknię. Coraz mniej czasu dla nas, coraz dalej od siebie jesteśmy, a coraz więcej od siebie oczekujemy.