"...niczyja..." 

  Byliście dla mnie wzorem, kimś wielkim. Zawsze miałam w Was wsparcie i wiedziałam, że mogę na Was liczyć. Jednak, kiedy odeszliście straciłam część mojego życia i rodziny. Czy aż tak trudno mi się z tym pogodzić? Może! Wiem, że już Was nie zobaczę i nie wysłucham. Odwiedzacie mnie w moich snach, a ja budzę się niespodziewanie w nocy i mam wrażenie, że jesteście. Jednak tak naprawdę mylę się. Pamiętam, dziadku naszą bitwę na poduszki. Babciu, nigdy nie zapomnę jak mówiłaś mi WALCZ, kiedy robiłam coś złego to wiedziałam, że nie jesteście na mnie źli. Byliście dla mnie wszystkim. Może to się wydawać dziwne, ale po ich śmierci codziennie rozmawiałam z niebem. Dlaczego? Bo myślałam, że oni mnie słyszą i czekałam na odpowiedź. Czekałam na pomoc w moich codziennych sprawach.
Wspominając chwile spędzone z Wami mam uśmiech na twarzy, bo były to chwile radości i zabawy, jednak tak naprawdę w sercu czuję smutek.
Czuję waszą obecność, to pamięć o Was mi w tym pomaga.