...

Wciąż patrzą w lustro

Nie, to nie ja jestem tym wiatrem,

co przynosi wciąż same dobre wieści.

To nie ja jestem snem,

który spotyka cię co drugą noc.

Nie ja jestem rozkochana

w twarzy nieba - czyni to za mnie ktoś inny.

W moim imieniu dzieje się

poranek, uskrzydlony i przytulny,

podobny

do zbyt samotnego, stęsknionego kochanka.

U moich stóp zmienia się ziemia,

u nagich ramion dzieje niebo.

Mój żal jest pobudką dla tych,

którzy wciąż patrzą w lustro,

chodzą spać o identycznej porze.

Jedzą mi z talerza, choć od początku

jest to mój talerz.

Pod skórą pręży się nostalgia, noc

udaje, że wróci, zanim zasnę.

Choć nie wiem, czy w pobliżu serca

wciąż można odszukać światło,

czy w duszy budzi się potrzeba tęsknoty -

zatrzymamy się w połowie

słowa, zachowamy skamieniałą twarz.

Nasze znoszone, długo używane stopy

odszukają drogę do ogrodów,

gdzie nie tętni już życie, gdzie nikt już

nie czeka na szczęście.