01.07.2024 r.

Fachowe życie

Polubiłam siedzieć wśród spokojnych godzin,

pośród pustkowia

słów i zdarzeń.

Polubiłam delektować się światłem,

które poczęły twoje dłonie.

Niestety - czas świeci zbyt jasno,

a wieczność lawiruje

pośród cieni.

Tak, ten sam bezkres przepełnia płuca,

pielęgnuje zmysły.

Zmierzch staje się zbyt bliski,

żeby moje serce mogło

swobodnie żyć.

Znów piję kawę z wyszczerbionej filiżanki;

fusy odstawię na później.

Twoje myśli o przyszłości

są miękkie i przytulne; chciałabym

wtulać w nie mokrą twarz.

Widzę nad sobą tylko bezludną ziemię,

u stóp - przeludnione niebo.

Maluję na czarno ścianę

u twych ramion.

Jestem zbyt niewinna - linia życia,

dotkliwie rozwidlona, prowadzi

na koniec wszechświata,

ukrytego gdzieś za rogiem,

czającego się w ślepej uliczce.

Prowadzę gruntowne przemeblowanie

w duszy; moje sny są zbyt infantylne,

żeby mówić o fachowym życiu.

Ciasne, bardzo ciasne są ścieżki

między twoimi słowami.

Lata świetlne dzielą rozsypane myśli.