Sam. Cały czas. Jakbyś był jedyną taką osobą na świecie. Dlaczego musisz przechodzić przez to wszystko sam? Czy to takie trudne choć raz zainteresować się stale smutnym człowiekiem? Bo chodzenie jak na ścięcie nie jest normalne. A już napewno nie przyjemne. To tylko moment, a tyle potrafi wnieść. Chociaż lekki uśmiech na twarz, jeden delikatny błysk w oku, na widok wyciągniętej ręki. Ale moment też wystarczy, aby zagubić się w samym sobie. Bo potrzebne jest jedno słowo, jedno spojrzenie, jeden ruch. I wtedy widzisz tą twarz, która tak bardzo cię rani. I znowu, i znowu, i znowu, i znowu... tego nie da się uniknąć. Albo upadniesz, albo pomożesz komuś, kto będzie tego potrzebował.