To jest pojebany świat, człowieku, ludzie już nie chcą odlatywać w kosmos, do gwiazd, chcą tylko udawać, że nic się nie dzieje, chcą się uśmiechać, kiedy cierpią i iść ciągle naprzód.

I nadal nie wiem czego oczekuję od tego życia, nie wiem jaką drogę mam sobie wybrać, czy w ogóle ja mam coś wybierać? Pusto w głowie, od długiego bardzo długiego czasu. Czuję, że się zmieniłam, a nawet nie wiem kiedy tak się stało, to stało się to tak nagle?. Przestałam oczekwiać czego kolwiek od innych, przestałam prosić, przestalam się odzywać. Przestałam istnieć..
Co kiedyś kochałam,np. podróże. to samo słowo "podróż" kiedyś mnie zapierała dech w piersiach, a teraz? Wsiadłam do autobusu wiedząc, że czeka mnie dłuższa jazda przygotowałam słuchawki, playliste i ulubioną książkę, znalazłam dla siebie miejsce i nagle źle się poczułam. Poczułam wzrok innyvh na mnie, już po jednym przejechanym przestanku zrobiło mi się słabo. Przerażała mnie ilość ludzi w autobusie. Wyliczyłam ile czasu jeszcze jazdy pozostało mi, ile przystanków, ilu ludzi stoi obok mnie. Nigdy tak strasznie się nie czułam, wzrastało napięcie z każdym kolejnym przejechanym przystankiem, w końcu gdy dojechałam wysiadłam i wybuchłam płaczem. Jakbym conajmniej jakiś horror przeżywała. Nie chce nigdzie wychodzić z domu. Jak już muszę wychodzę tylko do pracy, czasem z psem i dwóch sklepów- nie więcej. Kiedyś było mnie pełno, wszędzie. Teraz jest mnie mało, odrobine. Nie chcę wyjechać i odpocząć, nie odczuwam potrzeby na relaks,nie czuję jakiegoś problemu, żebym od niego uciekła na chwilę,  ja chcę tylko zostać w swoim pokoju. Najlepiej w swoim łóżku w ulubionej piżamie, pod cieplutkim kocem i po prostu leżeć. Sama. 

Iza, potrzebuję byś mnie przytuliła..

  Niech świat na chwilę zapomni o mnie, proszę.