jakos tak to jest ze zawsze gdy jestem tutaj - w belgii, mam bardzo, bardzo dziwne mysli. Tego juz sie nie da kontrolowac.

,usze porozmawiac z kims kto mi wytlumaczy kilka rzeczy w racjonalny sposob. znam tylka jedna taka osobe. Jak wroce poprosze o rozmowe. mam nadzieje ze ta osoba mi pomoze, w sumie jest jedyna osoba z ktora moge o wszystkim porozmawiac. I w pewnien sposob mnie dowartosciowuje,mowiac rzeczy ktre nie slysze na codzien, a dla tej osoby jest to codziennoscia.

Jest wiele momentow w moim zyciu ze usmiech jest najwazniejszy i tylko ym sie usmiechala  ale bywa tez tak ze usmiech to za wiele dla mnie, brak sily wewwnetrznej, nic w tedy nie pomaga, to musi przejsc samo, A czasami zdarza sie ze w ogole nie przechodzi, i taki stan pozostaje na dlugie dni, dopoik niewroce do rzeczywistosci.