tak mniej więcej:
Czaszka - struktura kostna lub chrzęstna, która służy jako szkielet głowy. Stanowi naturalną osłonę mózgu i innych narządów znajdujących się w głowie. Powierzchnia wewnętrzna podstawy czaszki dzieli się na trzy parzyste doły:
Żuchwa - ruchoma kość szkieletu czaszki człowieka i zwierząt często błędnie nazywana szczęką. W żuchwie wyróżnia się masywny trzon, od którego do tyłu odchodzą symetrycznie gałęzie żuchwy. Miejsce to określane jest jako kąt żuchwy. Ich końce współtworzą z kośćmi skroniowymi staw skroniowo-żuchwowy. Gałąź żuchwy rozdziela się na dwa wyrostki: dziobiasty z przodu i wyrostek kłykciowy z tyłu. Między nimi jest wcięcie żuchwy.
Łopatka - kość płaska, w przybliżeniu trójkątna. Odróżnia się na niej powierzchnię przednią - żebrową i tylną - grzbietową, oraz trzy brzegi: górny, boczny i przyśrodkowy. Na powierzchni grzbietowej znajduje się grzebień łopatki, który, zaczynając się na brzegu przyśrodkowym, ciągnie się skośnie ku kątowi bocznemu, jako coraz bardziej wystająca listewka kostna. Grzebień łopatki, nie dochodząc do samego kąta kończy się spłaszczonym od góry ku dołowi wyrostkiem barkowym.
Kość ramienna - jedna z kości kończyny górnej, należy do kości długich. Wyróżnia się w niej koniec bliższy, trzon i koniec dalszy.
Staw łokciowy - jest stawem łączącym ramię z przedramieniem. Można go zakwalifikować do typu stawu zawiasowo-obrotowego o dwóch osiach ruchu. Jest stawem złożonym z trzech połączeń objętych wspólną torebką stawową. Część ramienno-łokciowa i ramienno-promieniowa stawu łokciowego stanowi funkcjonalnie jedną część. Odbywa się tu zginanie i prostowanie. Połączenie promieniowo-łokciowe, zwane stawem promieniowo-łokciowym bliższym należy do stawów typu obrotowego. Mogą się tu odbywać: nawracanie i odwracanie przy udziale stawu promieniowo-łokciowego dalszego.
Staw łokciowy tworzą trzy pary powierzchni stawowych:
Kość promieniowa - jest kością długą. Koniec bliższy tworzy głowa kości promieniowej, którą od trzonu oddziela szyjka. Koniec dalszy jest zgrubiały, czworoboczny, posiada skierowaną ku dołowi powierzchnię stawową nadgarstkową, po stronie przyśrodkowej-wcięcie łokciowe, a po stronie bocznej-krótki wyrostek rylcowaty.
Śródręcze - część anatomiczna, łącząca się proksymalnie z nadgarstkiem, dystalnie natomiast z palcami.
Nadgarstek - część kończyny górnej naczelnych wchodząca w skład łapy.
Kość łokciowa - jest kością długą. Nasada bliższa jest zaopatrzona w dwa wyrostki. Wyrostek tylny większy stanowi górne zakończenie kości i nazywa się wyrostkiem łokciowym. Mniejszy, niżej położony i skierowany swym wierzchołkiem do przodu to wyrostek dziobiasty. Trzon kości łokciowej ma w przekroju poprzecznym kształt trójkątny. Wyróżnia się trzy brzegi ograniczające powierzchnie: przednią, przyśrodkową i tylną.
Mostek - twór chrzęstny lub kostny, położony w części brzusznej, spotykany u kręgowców z wyjątkiem ryb. Jest elastycznie połączony z częścią żeber oraz obręczą barkową
Żebra - stanowią część układu kostnego. Należą do kości płaskich.
Miednica - kość wchodząca w skład obręczy kończyny tylnej, jest kością parzystą. Kości miedniczne łączą się ze sobą w części przedniej za pomocą spojenia łonowego, w części tylnej łączą się z kością krzyżową kręgosłupa. Dwie kości miednicze i kość krzyżowa tworzą miednice
Staw biodrowy - staw kulisty tworzony przez głowę kości udowej oraz panewkę stawu biodrowego kości miednicznej. Przenosi ciężar ciała z tułowia na kończyny dolne oraz umożliwia ich ruchomość.
Kość udowa - kość kończyny dolnej będąca elementem wspierającym tkanki miękkie uda. Jest to kość długa, dlatego wyróżnić w niej można trzon i dwa końce: koniec bliższy i koniec dalszy. Jednocześnie jest to najdłuższa z kości długich organizmu. Występuje u zwierząt w kierunku przednio-dolnym.
Staw kolanowy - jest to staw złożony - łączą się tu kość udowa, piszczel oraz rzepka, tworząc staw udowo-piszczelowy oraz staw udowo-rzepkowy, które otoczone są wspólną torebką stawową. Staw posiada dwie łącznotkankowe łąkotki dopasowujące do siebie powierzchnie stawowe w czasie ruchów.
Kość strzałkowa - kość długa. Występuje u człowieka i zwierząt. Jest ona wyczuwalna po stronie bocznej goleni, poniżej kłykcia bocznego piszczeli. Koniec bliższy stanowi głowa strzałki (łac. caput fibule). Trzon strzałki, podobnie jak kości piszczelowej, posiada trzy powierzchnie i trzy brzegi; brzeg skierowany do kości piszczelowej zwany brzegiem międzykostnym. Koniec dalszy strzałki tworzy, przypominająca kształtem głowę żmii, kostka boczna, wyraźnie zarysowująca się poprzez skórę, sięgająca niżej do kostki przyśrodkowej. Przyśrodkowa powierzchnia kostki bocznej pokryta jest powierzchnią stawową i łączy się z kością skokową.
Kość piszczelowa - podstawowa kość goleni, leży po stronie przyśrodkowej. Koniec bliższy (głowa kości piszczelowej) ukształtowany jest w postaci kłykcia bocznego i przyśrodkowego; ich powierzchnie stawowe wchodzą w skład stawu kolanowego. Między kłykciami leży tzw. wyniosłość międzykłykciowa, która składa się z dwóch guzków,bocznego i przyśrodkowego. U podstawy kłykcia bocznego na jego tylno-bocznej powierzchni znajduje się powierzchnia stawowa strzałkowa, która służy do połączenia z głową strzałki. Trzon kości piszczelowej ma przekrój trójkątny, najbardziej widoczny jest brzeg przedni, który rozpoczyna się poniżej kłykci guzowatością piszczeli. Brzeg przedni kości piszczelowej i jej powierzchnia przyśrodkowa pokryte są tylko skórą i są dobrze wyczuwalne przez skórę. Po stronie bocznej dalszej kości piszczelowej znajduje się wcięcie strzałkowe. Dolna powierzchnia nasady tworzy powierzchnię stawową dolną i służy do połączenia z kością skokową, wchodzącą w skład kości stopy.
źródło: www.wikipedia.pl