Jak wygląda świat, kiedy życie staje się tęsknotą? Wygląda papierowo, kruszy się w palcach, rozpada. Każdy ruch przygląda się sobie, każda myśl przygląda się sobie, każde uczucie zaczyna się i nie kończy, i w końcu sam przedmiot tęsknoty robi się papierowy i nierzeczywisty. Tylko tęsknienie jest prawdziwe, uzależnia. Być tam, gdzie się nie jest, mieć to, czego się nie posiada, dotykać kogoś, kto nie istnieje. Ten stan ma naturę falującą i sprzeczną w sobie. Jest kwintesencją życia i jest przeciwko życiu. Przenika przez skórę do mięśni i kości, które zaczynają odtąd istnieć boleśnie. Nie boleć. Istnieć boleśnie - to znaczy, że podstawą ich istnienia był ból. Toteż nie ma od takiej tęsknoty ucieczki. Trzeba by było uciec poza własne ciało, a nawet poza siebie. Ta cholerna tęsknota zżera mnie od środka, chyba już nie daję rady ! NADAL CIĘ POTRZEBUJĘ ! tak cholernie tęsknie.. Czemu tak jest ? Sama nie wiem, może dlatego że nadal Cię kocham! Kocham Cię mimo wszystko, mimo tego co się stało i się nie odstanie. Ale czy to dobrze ?! Czy moje serce jest na tyl wytrzymałe i odporne na to żeby widywać Ciebie i przechodzić obojętnie, widzieć Ciebie z inną i nie zapłakać ? NIE ! NIE JESTEM JESZCZE NA TO GOTOWA i nie wiem czy kiedykolwiek będę, ten cholerny ból jest nie do zniesienia..