Excellent.

Za tydzień o tej porze będę siedzieć w pociągu, będąc pomiędzy Wrocławiem a Zieloną Górą, latając w stanie wskazującym między nowopoznanymi ludźmi, którzy okażą się tak dziwnie sympatyczni, jakby ich i moim przeznaczeniem było spotkanie się. Nie mogę się doczekać. Tylko o tym marzę. Chcę wrócić na Woodstock jak najszybciej. Jeszcze tylko tydzień, ajć!

Przez ten czas mam miliony rzeczy do roboty - od czytania książek, do ich recenzji (za dużo jak na tydzień, ale kto jak kto, ja nie dam rady?!) i jeszcze sama się zgłosiłam do robienia obiadów (co kocham nad życie). Skończyć flagę, odwiedzić paru ludzi i ogarnąć cały wyjazd bawiąc się w przewodnika-amatora w połączeniu z opiekunem-kierownikiem. A ostatnie, co mi się chce, to spać. Hektolitry kawy, bo jak mogę spać, gdy tyle do roboty?! Co jak co, ale to przynajmniej dobry trening, bo już od poniedziałku czeka mnie upadek do namiotu w późnych godzinach nocnych, a pobódka zapewne we wczesnych godzinach porannych (czyli jak pośpię 5h to będzie sukces). Im bliżej wyjazdu tym bardziej moje życie nabiera sensu. Wszystko nabiera sensu. Wreszcie czuję, że mam, a raczej będę mieć, wakacje. Niedopomyślenia jest ta moja woodstockowa miłość, przy moim aspołeczeństwie, aspocjaliźmie i ogólnie nienawiści do ludzi. To jedyny tydzień, kiedy zapominam o najdrobniejszych rzeczach i cieszę się, że nie ma ze mną laptopa z internetem. PONIEDZIAŁKU NADCHODŹ!

Chodzi mi po głowie przez Grzyba.

I tak tego nikt nie czyta, lol.