Kiedyś.. - uda mi się nauczę się,

nie analizować - wszystkiego tak skrupulatnie,

nie tęsknić - aż tak,

nie widzieć wszystkiego w czarnych barwach - bo przecież może myśli okażą się błędne,

nie określać wszystkiego z góry - że tak a tak jest bądź nie,

nie poddawać się - mimo, że nagle jeden czarny dzień pociąga za sobą następny,

nie wydawać osądów - dobrze tego nie poznając.

Tylko jak?!

Jestem marzycielką o przebłyskach realizmu,

więc jeśli widzę, że coś jest czarne nigdy nie okazuje się nagle białe.

Moje myśli nie są sceptyczne, po prostu wiem jak będzie - zmęczenie, nauka, zmęczenie i tęsknota.

Na samą myśl o tym nowym roku akademickim - mam ochotę zwymiotować, wydrapać sobie oczy, zapaść się w głęboki sen.

Nie sądziłam, że to wszystko będzie tak trudne.

Nie podejrzewałam, że inni ludzie - zrobią tak byśmy się wymijali.

Jebany Uniwerek!