Czarownica.

Porządliwi widowiska krwi bezbożnej dziewki
Eksplodują wściekle jadem czarnej nienawiści
Wieńcem z jeżyn i tarniny umalili skronie...

Patrzcie, ludzie, jak na stosie czarownica płonie!

Krew na gębach zczerwieniałych, a gdzieniegdzie trwoga
Zapalimy święty ogień, pochwalimy Boga
Niech oczyści się od grzechów w płomieniach jej dusza...
Dym z ofiary idzie w górę, spazmem krzyków ducha!

A mówiła, że z powietrza snu przędzie nitki
Zakochanych leczyć będzie, kubek mleka da włóczędze
A lubczyku wszystkim

Zaś dwóch chłopców omamiła zielem czarną sztuką
Że jej ciała zapragnęli, że nożami się pocięli
I już nic nie mówią...

Ona miała rude włosy, splotły się w płomnieniach
I sięgały aż do nieba splątanymi lśnienia
I niejeden, co patrzył, cichł, w półkrzyku niemiał...
Od ognistej jej urody w świece się zamieniał!

Stos już dawno się wypalił, wyżarzyły węgle
A nazajutrz ktoś na pzybił rzucił jej piosenkę
I śpiewają ją do dzisiaj po wsiach ludzie prości...

Jak spłonęła czarownica z ognistej miłości!

A kto patrzył jak goreje w ogniu jej uroda
Ten pomyślał, że kochania nie powstrzyma żadna rana

Ogień ani woda