16.10.2010

Tego dnia o 03:30 wszystko się zmieniło.

Wszystko stanęło, zniknęło.

Już nic nie będzie tak jak wtedy.

A ja Cię kochałam najbardziej, byłaś ponad wszystkimi, po prostu najważniejsza... Wychowałaś mnie, i tak szybko odeszłaś. dlaczego, czemu Nas zostawiłaś? Jak teraz Sobie poradzimy? Wiesz co jest najgorsze? Że Hubert nigdy się nie dowie, jak bardzo go kochałaś.. ile dla Niego zrobiłaś... Nigdy, po prostu nigdy i nikt mu już tego pokaże za Ciebie. Twoja miłość i oddanie rodzinie  było wszystkim co mogłaś Nam dać najlepszego, a mimo to chciałaś dać jeszcze więcej. I dałaś, udało Ci się. Bo mam w Sobie cząstkę Ciebie i będę ją pielęgnować tak długo jak tylko będę mogła. Nigdy w życiu Cię nie zapomnę, prędzej skonam.

22.10.2010

a tego dnia bałam się niesamowicie, nie tylko ja, Laura też. I jak było? od godziny 10.15 płakałam jak małe dziecko, od 10:30 było jeszcze gorzej... Zobaczyłam Cię i ten widok został w mych oczach i zostanie, a tak bardzo nie chcę. To tak boli. Stoję przy Tobie, a Ty jesteś zimna jak lód. Wcisnęłam rękę w Twoją siną dłoń i czekałam aż ją uściśniesz... oddałabym wszystko, żebyś mnie przytuliła ten jeden, jedyny, ostatni raz. WSZYSTKO.

"Jak się zaręczyliśmy powiedziała, że całe życie na mnie czekała, a ja ją znalazłem"- 55 lat temu

"Jadąc do szpitala powiedziała mi, że teraz ona będzie na mnie czekała"- 8.10.2010

Już nigdy nie będzie tak jak wcześniej.