W gruncie rzeczy to powinnam płakać, dusić się swoimi łzami i znów upaść..

Mimo to odczułam ulgę, naprawdę wielką ulgę, która była jak ból wypełniający ból

Zmiętoliłam i upchałam serce tą dziwną pustką,której tak bardzo się bałam

, która wypełniła mnie do cna, od kącików oczu po kąciki ust,

a może jednak wypełnia nawet koniuszki palców ?

W środku nie zostalo mi nic.

kamienie spadły i porysowały szkło, porysowały ale nie potukły.

W środku zamiast palącej mnie kuli została gorycz i smak papierosów

Dziwny smak spełnienia i zaspokojonia.

Puste miejsce zapchałam mokrymi od łez chusteczkami w truskawki.

Czas wyjść z kasztana?

Nie, jestem niedojrzałym kasztanem, ale mam kolce.

Zostanę w nim do czasu aż ktoś na mnie nadepnie,

musi mieć spoko buciki.

Oczy nie są niebieskie, do cholery straciły blask i patrząc w nie widzę przerażającą pustkę,

jakbym była ślepa, patrzę, ale nic nie widzę.

Już nie płaczę.