Za Dzikiej Róży zapachem idź

na zawsze upojony wśród dróg -

będzie cię wiódł jak czarodziejski flet

i będziesz szedł, i będziesz szedł,

aż zobaczysz furtkę i próg.

Dla Dzikiej Róży najcięższe znieś

i dla niej nawiewaj modre sny.

Jeszcze trochę. Jeszcze parę zbóż.

I te olchy. Widzisz. I już -

będzie: wieczór, gwiazdy i łzy.

O Dzikiej Róży droga śpiewa pieśń

i śmieje się, złoty znacząc ślad.

Dzika Różo! Świecisz przez mrok.

Dzika Różo! Słyszysz mój krok?

Idę - twój zakochany wiatr.

Konstanty Ildefons Gałczyński