Pędząc w otchłań.

Dławie się moją wymarzoną wolnością. Wypluwam z siebie resztki dobrych emocji, duszę się sama w sobie. Uciekam przed uczuciami, które są niestety, ale najważniejsze. Nigdy nie mówiłam o nich wrogo, zawsze były kojące i ciepłe, były wszystkim, co miałam. Uderzyłam emocjami parę razy o podłogę, krzyczałam do swojej świadomości, że tak dłużej być nie może. Zawsze było jakieś ale... teraz też go nie zabrakło, jednak zostawiłam je zdecydowanie na późniejszy czas. Widzę, jak jad, który we mnie wepchnęliście niszczy moją osłonę. Tonę w słowach, duszę się w marzeniach. Nie umiem dalej iść. Boję się, choć dobrze wiem, że tak będzie najlepiej. Pewnego razu nawet dostrzegłam kłótnie moich emocji z moją głową i jej wewnętrznym śmietniskiem myśli, zupełnie odrażającym. Nie wiem jak mogłam tyle czasu wytrzymać w takim..ścisku, chaosie. Błagałam siebie o wolność, dostałam ją, a teraz nie wiem, czy ta kręta droga to był dobry wybór. Czasie - liczę na Ciebie, wyprowadź mnie na drogę ukojenia.

1.

Co warte jest życie

wieczór z Analogsami

i życie staje sie prostsze,

taaa.