Gdy się obudziłam było ciemno. Spojrzałam na zegarek, pokazywał godzinę trzecią w nocy. Wyszłam z Sali i co ujrzałam? Pawła, który rozwalił się na 4 siedzeniach. Naprzeciwko siedział Chris Holder, który trząsł się jak chomik. Usiadłam obok niego. Nie zważałam na to, że się nie znamy. Chyba oboje potrzebowaliśmy kogoś do towarzystwa w tych trudnych chwilach, bo jak na razie na pomoc Przedpełskiego chyba liczyć nie możemy...

- Wyjdzie z tego?- zagadnął mnie.

- Nie wiem... - po policzku spłynęła mi łza.

- Ej! Nie płacz!

- Nie mogę... Ja nie wytrzymuję psychicznie. Wiesz co ostatnio zrobiłam?- pokręcił przecząco głową - Zaczęłam krzyczeć na Darciego, żeby się obudził! zaczęłam ryczeć jak głupia.

- Spokojnie. Mi też jego brakuje...

- Jaki mamy dziś dzień? - spytałam.

- Środa, zaraz będzie świtać.

Tak od słowa do słowa, od zdania do zdania zaczęliśmy się coraz bardziej poznawać. Bardzo go polubiłam. Po dwóch godzinach do naszej rozmowy przyłączył się Paweł.

Było już grubo po osiemnastej. Chłopacy musieli jechać na trening, więc zostałam sama. Byłam bardzo zmęczona. Popatrzyłam na pusty korytarz i ujrzałam Darciego! Chciałam do niego podbiec ale ktoś mnie wyprzedził. Podeszłam do dwójki. Tym kimś okazałam się ja! Moja kopia złożyła na ustach Warda namiętny pocałunek. Nagle zniknęli. Ktoś mnie poszturchał w ramię.

- ej, żyjesz?- zapytała mnie niebieskooka szatynka ubrana w szlafrok, pewnie była jedną z pacjentek. - Stoisz tak już jakiś czas!

- Serio? Chyba potrzebna mi kawa- uśmiechnęłam się i skierowałam się do kafejki.

- Mogę pójść z Tobą?

- Jasne!

- A tak w ogóle mam na imię Daria.

- Rose, miło mi- podałam jej rękę.

Usiadłyśmy przy stoliku. Dziewczyna była bardzo blada i chuda.

- A tak w ogóle, czemu tutaj jesteś? - zapytałam.

- Trudno mi o tym mówić...

- Spoko, jak nie chcesz o nie mów. - uśmiechnęłam się.

- Dzięki. nowopoznana koleżanka odetchnęła ulgą.

Długo rozmawiałyśmy. Powiedziałam jej, dlaczego jestem w szpitalu. Chyba za bardzo ufam ludziom, bo powiedziałam jej o wszystkim. Okazało się, że ma salę obok Darciego. Dowiedziałam się również, że też kocha żużel i jak tylko może to chodzi na mecze. Po dwóch godzinach rozmowy poszłam do Sali przyjaciela i jak to miałam w zwyczaju złapałam go za rękę. Znowu zaczęłam swój monolog.

- Darcy... Proszę... Obudź się.- Znowu się rozpłakałam.- Błagam... Potrzebuję cię...Nie zostawiaj mnie... nas szybko się poprawiłam.

- Nigdzie się nie wybieram - usłyszałam cichy, zachrypnięty głos. Podniosłam głowę Darcy miał zamknięte oczy, ale lekko się uśmiechał. - Nie płacz już proszę& - delektowałam się każdym jego słowem.

- Darcy!Boże! Dzwonię do Chrisa, nie! Lepiej napiszę SMSa . Jeszcze trzeba lekarza powiadomić! Matko!

- Spokojnie. - otworzył oczy. Jak mi tego brakowało! Te jego niebieskie tęczówki, w których zawsze widziałam wszystkie uczucia. Teraz ujrzałam ulgę i niepokój.

- O! Widzę, że pan się wybudził. Wspaniale! do Sali wszedł lekarz. - Trzeba będzie zrobić badania. - chwilę się zastanowił. - Wiem! Zrobimy panu tomografię. Za parę minut przyjedzie pielęgniarka. - wyszedł.

- Pić mi się chce. jęknął przyjaciel. Bez słowa wyjęłam butelkę wody, otworzyłam i mu podałam.

- DARCY! - wleciał do Sali Chris z  wielkim pękiem balonów. Na ten widok oboje parsknęliśmy śmiechem.- No co?

- Nic. uspokoiłam się.

- Jak się czujesz, młody?

- Wszystko mnie boli, ale jest dobrze.

Po paru minutach do Sali weszła starsza pielęgniarka i wywiozła przyjaciela na tomografię. Ja i Chris postanowiliśmy usiąść w poczekalni.

_______________________________________________________________________________

Ja żyję! Nie umarłam! Czas. Jedno słowo a denerwuje. Chciałabym was bardzo przeprosić. Nie miałam czasu na wstawienie nowego rozdziału.... Teraz będę systematycznie publikować, obecuję! 
CZYTASZ-KOMENTUJESZ

Możecie pytać o dalszy rozwój akcji: 

ASK.fm