Mimo wszystko cz. 9

Mimo wszystko cz. 9

Nie wiem jak długo siedzę na jednej z ławek w Central Parku, straciłem poczucie czasu, musiałem ochłonąć. To właśnie tutaj przychodzę, gdy potrzebuję pobyć sam na sam z myślami. Ignoruję dzwoniący już od jakiegoś czasu telefon, aż w końcu wyciągam go z kieszeni i wyłączam całkowicie. Nadal jestem wściekły, choć chęć rozszarpania pierwszej, lepszej, napotkanej osoby już minęła. W głowie wciąż mam słowa ojca. Rozbrzmiewają echem w moim umyśle jak zacięta płyta. Co on sobie myśli? Zawsze faworyzował Philipa, zawsze był szorstki i apodyktyczny jednak od śmierci matki stał się nie do zniesienia. Czasami odnoszę wrażenie, że tylko przez wzgląd na nią jeszcze mnie nie wydziedziczył, ale zanosi się na to, że już nie długo to zrobi.
   Wzdycham ciężko i wstaję. Ruszam aleją nie obierając kierunku, po prostu idę. Idę przed siebie i pozwalam, by nogi niosły mnie tam, gdzie same zdecydują. Myślę o kontrakcie, który jutro ma zostać sfinalizowany. Złapałem grubą rybę z Europy, a współpraca z ich koncernem przyniesie firmie niebywały zysk. Prycham. Tego ojciec nie potrafi docenić, ale gdyby to Philip zajmował się tą sprawą i gdyby to wszystko było jego zasługą, ojciec najpewniej wyniósłby go na ołtarze. Potrząsam szybko głową. Nie myśl o tym Paul.
   Nagle wiedziony dziwnym instynktem zatrzymuję się. Jestem przy szóstej alei. Postanawiam wstąpić do pobliskiej kawiarni i zamówić bardzo mocną, małą czarną. Dobrze mi to zrobi, a będę potrzebował naprawdę dużo sił nim wrócę do biura. Muszę odzyskać równowagę i uspokoić się całkowicie, a wieczorem zrekompensuję sobie całodniowy stres. Uśmiecham się do siebie na tę myśl. Clarissa na pewno będzie w siódmym niebie, gdy zadzwonię prosząc o spotkanie.
   Włącza się zielone światło, więc przechodzę na drugą stronę ulicy. Przecznicę stąd znajduje się jedna z moich ulubionych kawiarni w tej części miasta. W odrobinę lepszym nastroju ruszam dalej.

cdn.

Patrycja