Wrócę po Ciebie cz. 66

PROSZĘ O KOLEJNE CZĘŚCI :)

Wrócę po Ciebie cz. 66

 Uśmiecham się sama do siebie, ale po chwili moja twarz poważnieje, bo przed sobą mam Tomka. Bez zastanowienia zamykam drzwi, ale na marne. Wchodzi do mieszkania i klęka na kolanie.
- Debilu, spadaj stąd! Nie chcę cię widzieć! - krzyczę i próbuję go wypchać na korytarz.
- Proszę, Oliwia, przepraszam, wybacz mi byłem głupi. - zaczyna się
tłumaczyć i mnie tulić. Bez namysłu uderzam go w twarz i każę mu
wyjść. Już jestem bliska płaczu, bo nie odpuszcza. Nagle Michał
przychodzi i próbuje go odciągnąć. Niestety bez skutku, bo Tomek, jest
wyższy i silniejszy. Brat się z nim siłuje, aż w końcu upada na ziemię.
- Zostaw go, idioto. Spierdalaj stąd nie rozumiesz?! Nie chcę mieć z
tobą nic do czynienia. - krzyczę przez łzy. Mam dość, dlaczego on nie
da mi spokoju? Siadam na podłodze obok Michała i chowam się w jego ramionach. Tomek stoi nad nami i głupio się patrzy. Mówi coś, ale żadne słowo do mnie nie dochodzi. Tak bardzo go nienawidzę. Przed oczami
mam tylko obraz mojego ojca, leżącego w kałuży krwi na ziemi. I wiem, że to przez niego on nie żyje.
- Oliwia, wszystko już dobrze. - nagle słyszę miękki i kojący głos.
Silne ręce podnoszą mnie i kładą na kanapę. Otwieram lekko oczy i zauważam mojego wybawcę.
- Zawsze trafiasz na odpowiedni moment. - uśmiecham się i mimo wszystko przytulam się do Bartka.

cdn.

K.