W mojej głowie cz. 2

W mojej głowie cz. 2

Prostuje się, gładząc niewidzialne zagięcia na krwistoczerwonej spódnicy. Ma na nogach bardzo wysokie obcasy i wiem, że czuje się w nich pewnie.
-Widzę, że już go poznałaś.
-To sławny fotograf! Każdy go zna.
-Na pewno nie ja- mruczę pod nosem.
Jestem pewna, że będę jedyną osobą, która nie będzie miała pojęcia, kim jest nasz nowy dyrektor kreatywny. Nawet jeśli spędzam za dużo czasu na portalach plotkarskich, to tak naprawdę nie mam pojęcia kto kim jest. I czuję się z tego powodu głupio, choć powinnam być do tego przyzwyczajona.
-To Anthony Brent!
Chcę powiedzieć, że miałam rację, nie kojarzę nazwiska, ale w mojej głowie zapala się ostrzegawcza lampka.
O, kurwa!
Znam Anthonyego Brenta. Przecież to on niszczył moje życie przez wszystkie lata szkoły średniej!
2007
Idę długim korytarzem szkoły, zastanawiając się czy spakowałam do torby jabłko, które mama zostawiła mi na blacie w kuchni. Niby nie jestem już dzieckiem, ale takie gesty mnie rozczulają i dyskretnie oczekuję ich każdego poranka. Mama jest zapracowana i przygnębiona od kilku miesięcy, a jednak dba o swoje dzieci.
Zbliża się Halloween, więc szafki i ściany przyozdobione są duszkami, dyniami i pajęczynami. Czy amerykańskich świąt nie powinno obchodzić się w Ameryce? Mimo to wszystko wygląda uroczo, choć jak na mój gust trochę przedszkolnie. No cóż, w sumie powinno mi się to podobać. Nie chcę być dorosła. Jeszcze nie teraz.
Mijam ludzi, których widzę codziennie, a jednak nie znam ich. Wszyscy rozmawiają, śmieją się, niektórzy piszczą, klaszczą lub podskakują.
Podchodzę do swojej szafki, otwieram ją i wyjmuję potrzebne na dziś książki. Parę zeszytów chowam do torby, znajdując w niej jabłko. Uśmiecham się w duchu.
-Hannah! Tutaj! krzyczy ktoś za moimi plecami i po chwili czuję jak coś we mnie uderza.
Upadam na ziemię, rozsypując dookoła mnie książki. Moje jabłko wypada z torby i turla się na drugą stronę korytarza.
-Nic ci nie jest?- słyszę głęboki głos, dochodzący z góry i widzę opaloną dłoń wyciągniętą do mnie.
-Wszystko&- chcę powiedzieć, że wszystko w porządku, ale podnoszę wzrok na osobę, która we mnie wpadła i zamieram.
Wpatruje się we mnie para oliwkowych oczu, które hipnotyzują mnie. Moje serce przyspiesza pracę. Czuję jak moje dłonie zaczynają się pocić. Wiem, że moje policzki pokrywa czerwień.
-Możesz wstać? Chcesz iść do pielęgniarki? pyta, marszcząc czoło.
-Thony, co ty tam robisz?- Do moich uszu dociera piskliwy głos jakieś dziewczyny.

cdn.

W.W.G