Bezczelna cz. 10 cd.

część dziesiąta cd.

-Pomyślałem, że wyciągnę cię na lunch. Widzę jednak, że to będzie niemożliwe- roześmiał się- Daj- podszedł do mnie. Wygramoliłam się spod biurka. Carter ucałował miejsce, w które się uderzyłam.
-Szukałam dokumentów- wyjaśniłam.
-Może ci pomóc to ogarnąć?- zaproponował.
Minęło niespełna pół godziny. Poporządkowaliśmy wszystkie kartki. Z pomocą Cartera szybko przeniosłam wszytsko do archiwum. Co chwile śmialiśmy się z mojego niezdarstwa, jak niechcący wdeptałam kartkę obcasem w dywan i zrobiłam dziurę, kiedy zaliczyłam upadek jak chciałam usiąść na krześle, ale Carter mi je odsunął i wylądowałam tyłkiem na podłodze. Ten dzień nie obejdzie się bez siniaków.
Praca poprzez zabawę okazała się niezwykle przyjemna.
-Dziękuję za pomoc- ucałowałam Cartera w policzek.
-Do usług- ukłonił się z krzywym uśmiechem.
Roześmiałam się i go przytuliłam.
-Może teraz pójdziemy na obiad?
-Oh... Carter. Mam pracę, ale jutro chętnie!
Po paru minutach planowania naszego jutrzejszego spotkania chłopak wyszedł, a ja mogłam oddzwonić do klienta z całym plikiem papierów.
-Witam, z tej strony Pamela Evans. Pliki nie zostały wysłane, widocznie zaszła pomyłka- wytłumaczyłam.
-Rozumiem, dziękuję. Mogłaby pani dopilnować, żeby ktoś przyniósł je do naszej firmy osobiście? Nie ufam pocztom.
Odpwiedź brzmi Nie, bo oczywiście tym ktosiem byłabym ja.
-Niestety, nie wykonujemy takich usług. Radziłabym panu ruszyć swoje cztery litery i odebrać papiery osobiście- odparłam.
-Oczywiście, tak będzie najlepiej- w głosie mężczyzny usłyszałam rozbawienie. Bo przecież prawda jest taaaka zabawna- Do zobaczenia pani Evans.
-Oby nie- mruknęłam cicho- Do zobaczenia- powiedziałam głośniej. W słuchawce rozległ się śmiech. Przewróciłam teatralnie oczami i załozyłam nogi na biurko.

cdn.

Ola