Kłamstwa roz. 2 cz. 5

http://www.youtube.com/watch?v=koJlIGDImiU

Kłamstwa roz. 2 cz. 5

Jeszcze następną. Strasznie się upiłam. I od tych dwóch tygodni znowu piję prawie codziennie. Tak, wiem, jestem bezmyślna. Ale ja po prostu inaczej nie potrafię.  No i dałam ciała. Mój tata się zorientował.  I teraz wyśle mnie do tego okropnego miejsca i zapewne zostawi mnie tam na zawsze.
-Tato, błagam&- łzy ściekały mi po policzkach. Widziałam w jego oczach ogromny zawód. Odwrócił wzrok. Milczał, po czym mnie przytulił. Staliśmy tak, a ja płakałam w jego ramię. W końcu odsunął się ode mnie i spojrzał mi w oczy.
-Wyjeżdżamy jutro o 9, kochanie. To dla twojego dobra.
Po czym odszedł. W tej chwili rozpłakałam się jak małe dziecko. Zostałam sama w kuchni. Usiadłam na ziemi, a łzy wielkie jak grochy, spływały po moich policzkach. Alkohol zaczynał powoli działać. Nie chciałam tam wracać. Nie chciałam widzieć Maggie i jej świty. Nie chciałam spotkań z psychologiem i zajęć w grupach. Może ucieszyłby mnie widok mojego niedoszłego chłopaka, ale byłoby to szczęście chwilowe. Nawet nie wiedziałam czy nadal tam przebywa. Poza tym to przeszłość. Między nami prawie nic nie było. To była tylko zabawa. On mnie tak naprawdę nie chciał, tak jak ja jego. Znowu pomyślałam o Maggie. Nie chciałam być dręczona. Po mniej więcej godzinie udałam się chwiejnie do mojego pokoju. Nie miałam wpływu na decyzję moich rodziców, nie miałam siły z nimi walczyć. Wiedziałam, że muszę tam pojechać. Kochali mnie. Chcieli tylko mojego dobra. Wiedziałam, że klinika mi pomoże, ale pomimo wszystko kojarzyła mi się ona z wszystkim co najgorsze. Może dlatego, ze była najgorszą rzeczą, jakiej doświadczyłam w życiu. Położyłam się na łóżko i momentalnie zasnęłam. Płacz pomimo wszystko bywa męczący.