Przebudzenie cz. 23

http://www.youtube.com/watch?v=tgK_c6s7wm4

"Przebudzenie"

cz. 23

Kolejne dni mijają szybko. Nim się obejrzałam był już czwartek. Jutro minie dokładnie tydzień odkąd Josh oznajmił mi, że był u wyroczni i mamy tylko siedem dni. Dawałam z siebie wszystko. Nauczyłam się na prawdę wiele. Moc telekinezy opanowałam do perfekcji. Lewitacja również idzie mi nieźle. Kilka razy z hukiem lądowałam na ziemi, jednak nie zniechęciło mnie to. Codziennie urządzaliśmy sobie kilkugodzinny maraton, walcząc. Biłam się raz z Joshem, raz z Jaredem. Potrafię już bez problemu pokonać brata z blondynem idzie mi gorzej, ale nie narzekam, ponieważ teraz siników mam o wiele mniej niż za pierwszym razem. Z Jaredem rozmawiam tylko na treningach. O sprawach, które dotyczą nadchodzącej bitwy lub tego jaką technikę mam obrać. W domu nawet na siebie nie patrzymy. I to mnie boli. Bardzo...
- O czym myślisz? - z zamyśleń wyrywa mnie głos Josha.
- O tym co nas czeka - odpowiadam. Boję się. Z każdą, kolejną minutą coraz bardziej.
- Czeka nas przeprawa przez piekło, ale poradzimy sobie. Jutro rano będą tu moi kumple. Ukryją się w lesie. Pomogą Nam więc nie musisz się bać, że coś pójdzie nie tak.
- A jeśli nie pójdzie?
- W S Z Y S T K O będzie dobrze - przekonuje mnie.
- No dobrze, ale co dalej? - pytam. Wygramy bitwę. A co z wojną, z Aaronem i resztą jego bandy. Jak my ich pokonamy?
- Później zabiorę Cię do wyroczni. Ona powie nam co dalej - kończymy rozmowę. Josh idzie do swojego pokoju a ja idę przebrać się w strój na motor. Obiecałam ojcu, że dzisiaj wybiorę się z Nim na przejażdżkę. Mkniemy autostradą ponad sto czterdzieści na godzinę. Uwielbiam to uczucie. Adrenalinę, która pozbawia mnie tchu. Wtedy nie liczy się nic innego. Jest tylko tu i teraz. Nie myślę, o problemach. Jazda motocyklem to jedyna czynność, która pomaga mi zapomnieć o otaczającym mnie świecie. Inni radzą sobie pijąc, lub ćpając ja wsiadam z tatą na ścigacza i momentalnie czas się zatrzymuje. Kocham to. Kiedy wracamy do domu jest już grubo po piątej. Mama kręci głową, widząc nas roześmianych. Nidy nie pochwalała pasji ojca. Zawsze bała się, że któregoś dnia, pojedzie i po prostu nie wróci. Teraz ma na głowie jeszcze mnie, ponieważ coraz częściej tata zabiera mnie ze sobą. Rozsiadamy się wygodnie na kanapie. Włączamy telewizor i wspólnie oglądamy komedie. Po kilku chwilach dołącza do nas Sydney. Pakuje mi się na kolana. Przez następną godzinę zaśmiewamy się do łez. Uwielbiam spędzać czas tak beztrosko. Kocham moją rodzinę i nigdy w życiu nie pozwolę by stała im się krzywda. Dochodzi siódma. Postanawiam wziąć kąpiel. Wychodzę z łazienki dopiero gdy Josh się do niej dobija. Pokazuję mu język, kiedy mijamy się w drzwiach a On wybucha śmiechem. Ja również się śmieję. Pół minuty później leżę już w łóżku przykryta po samą szyję. Zamykam oczy, ale sen nie przychodzi. Przewracam się z boku na bok, usiłując znaleźć najwygodniejszą pozycję, ale nadal nic. Zerkam na ekran komórki jest prawie dwudziesta trzecia. Przychodzi mi do głowy głupi pomysł. Wymykam się na palcach z pokoju. W domu panuje mrok. Jest tak cicho, że wydaje mi się iż słyszę, przyśpieszone bicie mojego serca. Dochodzę do ostatnich drzwi i pukam cicho kilka razy. Naciskam klamkę i otwieram je najciszej jak się da. Przekraczam próg i zamykam je równie ostrożnie.

cdn.

Patrycja