Opowiadanie Priim cz. 6

http://www.youtube.com/watch?v=HCHvGI0-ypA

Zapraszam serdecznie na photobloga zwyciężczyni mojego konkursu! :) klik

KONKURS, ZAPRASZAM!

MOŻE JAKIEŚ KOMENTARZE? :)

CZĘŚĆ SZÓSTA

Rozpoznałem jej rodziców i brata. Miałem łzy w oczach. Wziąłem tablice rejestracyjne i uciekłem. Potem, kiedy Karolina mi powiedziała o wypadku udawałem szok. Potem dziewczyna próbowała się dowiedzieć kto to zrobił. Ale w miejscu wypadku nie było żadnych kamer, nie było świadków. Może to Bóg zadbał o to, żebym nie został ukarany. Przynajmniej na początku. Fakt, że zabiłem jej rodzinę zaczął mnie niszczyć. Sumienie dręczyło mnie każdego dnia. Dlatego chcę się zabić. Żeby nie czuć poczucia winy. Naprawdę chcę dla Karoliny dobrze. dlatego odbiorę sobie życie. Potem ona też sobie odbierze i nie będzie czuła rozpaczy po stracie rodziny. Pięknie to wymyślilem.

Siedziałam z otwartą buzią. Jak to się stało. Jak... Nie mogłam uwierzyć. Łzy ściekały mi po policzkach. Miałam się zabić, żeby się spotkać z... mordercą!? Mordercy nie trafiają do nieba! Rzuciłam pamiętnikiem o ścianę. Kopnęłam krzesło i padłam na podłogę. Wybiła 21.00. Wyszłam na balkon, nadal płacząc. Usiadłam na poręczy. Czy jestem w stanie żyć ze świadomością, że mój chłopak zabił moją rodzinę? Czy będę potrafiła żyć w rozpaczy już do końca? Czy kiedykolwiek coś się we mnie naprawi? Zamknęłam oczy. Tak bardzo chciałam skoczyć. Chciałam. Naprawdę chciałam. Wszystko by się skończyło. Byłabym u góry, razem z moimi rodzicami. Zeskoczyłam. I usiadłam na ziemi. Nie potrafiłam. Poszłam do mojego pokoju i położyłam się na łóżku, wcześniej spalając list pożegnalny. Nie byłam szczęśliwa. Ale żyłam.

koniec

Priim