Opowiadanie Karoliny cz. 11

http://www.youtube.com/watch?v=kMEKnEahUjg

PYTANIE? KLIK

cz. 11

Dni leciały a ja nie widziałam Michała. Może to i lepiej? Postanowiłam nie rozmyślać o nim dłużej i skupić się na sobie i na szkole, choć wcale mi to łatwo nie przychodziło. Pod koniec stycznia zaczęły się ferie. Całe dwa tygodnie spędziłam w towarzystwie Mai. Nocowałyśmy u siebie, chodziłyśmy na spacery i zakupy. Starałyśmy się wykorzystać wolny czas jak najlepiej. Po feriach wróciłam do szkoły w miarę zregenerowana i wypoczęta. Myślałam, że będzie lepiej. Jednak już pierwszego dnia w szkole spotkałam Michała. Tym razem był sam, bez kolegów. Udałam że go nie widzę i szłam w swoją stronę. Ten jednak podbiegł do mnie i dotknął mojego ramienia
-Karolina..
-Gdzie koledzy? A może znowu ktoś Cię wystawił? Szukaj pocieszenia gdzie indziej- odpowiedziałam poirytowana i minęłam go
-Zaczekaj!
-Na co?
-Chcę porozmawiać..
-Michał, nie jestem głupia. Wyraźnie dałeś mi do zrozumienia, że masz mnie w dupie. Więcej nie trzeba.
-Proszę, daj mi dwie minuty
Patrzyłam na niego, czekałam aż powie jakieś głupie tłumaczenie. Właściwie nawet nie chciałam go słuchać.
-Karolina to dlatego, że.. nie wiem jak Ci to powiedzieć. Wiem, co do mnie poczułaś. Nie chciałem żebyś przeze mnie cierpiała, dlatego wolałem zdystansować.
-Słucham?! Wolałeś zdystansować, bo nie chciałeś żebym cierpiała?! Nie bądź śmieszny! Cierpiałam bardziej, jak nie dawałeś znaków życia! Ale to i tak wszystko nie ważne. Odejdź i nie odzywaj się do mnie więcej. I tak za dużo Ciebie w moim życiu.
Byłam wściekła. Dlaczego ja? Czy nie mogłam zakochać się w normalnym chłopaku? Czy to musiał być Michał?

cdn.

Karolina