Opowiadanie cz. 2

http://www.youtube.com/watch?v=2fkevo8tA-w

Miał wyjechać za tydzień. Dlatego tez do pracy nie poszedł przed wyjazdem, ponieważ powiedział, że chce z nami spędzić więcej czasu. Mama pogodziła się już z wyjazdem taty, mimo to widziałam, że płacze w pokoju co wieczór. Cały tydzień spędziliśmy razem. Chciałam wtedy aby tak było zawsze. Jednak nadszedł ten smutny dzień. Tata był już spakowany. Za godzinę miał wylot. Siedzieliśmy w pokoju. Mama nic nie mówiła. Tata podszedł do niej i ją przytulił mocno.
-Kocham Cię. Ty i Lili jesteście dla mnie najważniejsze. Będę odliczać dni do powrotu. Przyrzekam wam, że wrócę. Wrócę bo mam do czego- powiedziawszy to tata pocałował mamę. Ale tak inaczej niż na co dzień.
-Tez Cię kocham bardzo. Bądź ostrożny-odpowiedziała i przytuliła tatę, który po chwili podszedł do mnie i uklęknął przede mną.
-Kochasz tatę?
-Kocham-powiedziałam robiąc grymas, który pokazywał, że próbuję powstrzymać łzy.
-Wiec musisz być silna. Musisz pomagać mamie i być grzeczna. Będę pisać do Was obiecuję. Wrócę jak najszybciej. Kocham Cię słoneczko moje malutkie-powiedział tata. Po tym rzuciłam się mu na szyję i zaczęłam płakać. Mocno płakać. Mama widząc to również nie umiała pohamować łez. Ściskałam tatę jak najmocniej się dało. Nie chciałam żeby wyjeżdżał. Nie chciałam żeby nas zostawił. Tak bardzo nie chciałam tego.
-Tatusiu nie jedź, proszę! Nie zostawiaj nas! Proszę, nie jedź-szlochałam coraz bardziej. Byłam dzieckiem, nie rozumiałam tego wszystkiego, jednak się bałam. Strasznie się bałam.
Tata widząc, że rozstanie jest trudniejsze niż myślał odsunął mnie od siebie i położył na kanapie. Wziął walizkę i szybko wyszedł z domu. Zdążyłam tylko zauważyć łzy na twarzy taty i usłyszeć krótkie "wrócę".
I stało się. Zostałam sama z mamą.
Pierwsze tygodnie były najtrudniejsze. Mama cały czas płakała a ja razem z nią. Było mi źle. Bardzo źle. Tata pisał do nas regularnie przez kilka miesięcy. Później kontakt się urwał. Mama nie dostała odpowiedzi. Minął rok, później dwa, trzy i kolejne.
Kiedy miałam już 14 lat mama wszystko mi opowiedziała. Dowiedziałam się po co tak naprawdę pojechał. Pojechał na wojnę uratować ludzi. Tata miał taką  pracę. Jednak zawsze były to jakieś krótkie misje. Miałam za złe ojcu, że tak nas zostawił, jednak ciągle miałam nadzieję, że wróci. Mama się już pogodziła z tym. Ja zaś miałam nadzieje. Przecież obiecał nam! A on zawsze dotrzymywał słowa..
Mama po kilkunastu latach poznała innego mężczyznę. Nie miałam jej tego za złe. Wiedziałam, że nie przestanie kochać taty. W końcu była znowu szczęśliwa. Później poznałam swojego mężczyznę, z którym wzięłam ślub i urodziłam mu cudownego chłopca. Tata zawsze chciał mieć jeszcze syna.  Ucieszyłby się. Dzisiaj mam już 40 lat. Nadal nie wrócił. Ja nadal wierzę. W końcu obiecał. Wierzę, że kiedyś wróci i wszystko nam wytłumaczy. Mama sądzi, że ułożył sobie życie na nowo, bądź co najgorsze, nie przeżył na wojnie. Nie mamy żadnych wiadomości o nim. Nikt nic nie wiedział. Nikt go nie znalazł. Przecież człowiek nie może tak po prostu zniknąć. Ale wróci, nie wiem kiedy i jak, ale wróci. Wierzę w to.
 
"Doceniajcie swoich rodziców. To dzięki nim żyjecie. To dzięki nim poznaliście swoich przyjaciół i swoje drugie połówki. Gdyby nie oni nie zaznalibyście tego wszystkiego. Czytając to teraz idźcie do pokoju rodziców. Usiądźcie obok nich i przytulcie się do mamy bądź taty. To nic trudnego, a ile radości im to sprawi. Niech poczują, że jesteście im wdzięczni za to, że są. Inni nie maja ani mamy ani taty. Doceniajcie ich i szanujcie. Bo nikt nie wie kiedy i w jakiej chwili ich stracicie. Zycie jest nieprzewidywalne. Dzisiaj macie pełną rodzinę, a jutro możecie któregoś z nich stracić. Dlatego doceniajcie to co macie. Miłość rodziców, pierwsza i najszczersza miłość jaką zostaliście obdarzeni."

KONIEC

Tworczosczserca