Dzień jak codzień...

http://www.youtube.com/watch?v=NKRtGJ0uX2I

Dzień jak dzień. Poszłam do szkoły. Lecz czułam, że coś jest nie tak. Może nie powinnam iść. Wszystko potoczyło by się pewnie inaczej. No, ale cóż & Czasu przecież nie cofnę. Biologia minęła spokojnie. Na historii wyszłam do ubikacji. Może to był błąd ? Nagle zadzwoniło 5 dzwonków. Wszyscy wychodzili ostrożnie z klas. A ja sobie rozmawiałam z Bartkiem przez telefon. Nagle poczułam dym. Wiedziałam, że coś jest nie tak, a mimo to nie zrobiłam nic. Po prostu rozmawiałam sobie z Bartkiem. W pewnej chwili zrobiło się groźnie i wyszłam z ubikacji wszędzie był dym. Nic nie widziałam ciągle kasłałam. W pewnym momencie wysłałam sms do Adriana - mojego najlepszego przyjaciela. `Adrian jestem w środku pomóż . Proszę ! `  Na boisku chyba się zorientowali, że mnie nie ma. Adrian odbierając sms szybko pobiegł mnie szukać. Wiedziałam, że zawsze mogę na niego liczyć e. Chodziłam, szukałam wyjścia, ale był tak duży dym, że nic nie widziałam. Po pewnym czasie poddałam się. Usiadłam na płytkach i strasznie kasłałam. Zakrywałam twarz bluzą, ale to nic nie dawało. Czułam, że już jest bardzo źle. Gdy już się dusiłam i położyłam na płytkach przybiegł Adrian. Pomyślałam `W samą porę` . Ale nie wiedziałam, że ze mną jest aż tak źle. Wziął mnie na ręce i próbował znaleźć drogę. Coś długo zeszło to szukanie drogi, może jakby szybciej znalazł potoczyło by się wszystko inaczej. Ale potoczyło się jak się potoczyło. Gdy już znalazł wyjście, już prawie przestałam oddychać. Wołał o pomoc dość długo, dopiero po pewnym czasie zorientowali się, że ktoś woła. Lecz już było zapóźni. Powoli odchodziłam. Zadzwonili po pogotowie, chodź wydaje mi się, że już nie było po co. Dopiero w szpitalu odeszłam na dobre. Teraz czuwam nad moim ukochanym przyjacielem.

Anonim