Ja jeszcze się obudzę cz. 28

http://www.youtube.com/watch?v=eJFSIcre1dY

FANPAGE- ZAPRASZAM!!!

POPRZEDNIA CZĘŚĆ

Ja jeszcze się obudzę cz.28

I znów szłam przed siebie dając kolory światu. Promienie nadziei zanikły w świetle dnia, ale czułam, że są ze mną. Stanęłam nad brzegiem jeziora. Było czarne i bulgotało niczym gorąca lawa na dnie wulkanu. Unosząca się nad jeziorem para sugerowała, że zanurzenie się w tej wodzie grozi poparzeniem. Czy ja mogłam się w ogóle poparzyć? Przecież nie byłam ciałem.
Po raz kolejny zostałam otoczona przez świetlne stworzenia, które z zaciekłością wirowały wokół mnie. Te były inne od tych poprzednich. Miały żółto czerwony kolor i wyglądały jak miniaturowe ogniki.
- Kim jesteście?  nauczona wcześniejszymi podobnymi wydarzeniami nie odczuwałam niepokoju. Kierowała mną jedynie ciekawość.
- Jesteśmy siostrami Marzeń i Nadziei. Jesteśmy Wiarą w Siebie.
- Wiarą w Siebie?  spytałam niepewnie.
- Tak. Wiarą w to, że możesz dojść tam, gdzie pragniesz. Zabieramy lęk i dajemy pewność siebie. Bez nas nic nie jest możliwe, a z nami możliwe jest wszystko.
- A gdzie byliście dawniej?  czułam się oszukana.  Gdzie byliście, gdy nie wierzyłam w siebie&?
- Cały czas byliśmy przy tobie, ale ty nas odtrącałaś. Wolałaś uciekać zamiast gonić. Zbyt wiele czasu poświęcałaś na myślenie o tym, że coś może się nie udać. Te myśli są dla nas barierą nie przekroczenia. Gdy jednak naprawdę wiesz czego chcesz, czujesz to całą duszą, wówczas jesteśmy razem z tobą. Pozwalamy ci podejmować słuszne decyzje. Pilnujemy, abyś się nie potykała i unikała pułapek. A gdy jednak upadniesz to podnosimy cię i popychamy do dalszego działania.
- A teraz? Potraficie mi pomóc?
- Zanurz dłonie w wodzie jeziora  usłyszałam. - Wierzysz w siebie i własną siłę. Potrafisz. Nic cię nie powstrzyma. Zrób to.
Zamęt jaki w tym momencie powstał wokół mnie, był niczym piaskowa burza. Myśli krzyczały, kłębiły się, walczyły ze sobą i unosiły ponad jeziorem. Raz po raz okalały mnie i jak wzniecony tuman kurzu wirowały wokół własnej osi. Z kłębowiska dało się słyszeć zachęty i ostrzeżenia: nie wchodź, idź, bo ktoś cię potrzebuję, przecież się boisz, nie bój się, uciekaj, idź naprzód. W tym czasie zachowywałam się jak tancerka. Krok do przodu, krok do tyłu, obracałam się by uciec, obracałam się by wejść do jeziora. I tak po wielokroć. Niezdecydowana i zdecydowana, odważna i przerażona, bohaterska i spanikowana. Wiedziałam co mam zrobić, ale wiedzieć, a zrobić to, to są dwie różne rzeczy.

CDN.

Nosiema