Ja jeszcze się obudzę cz. 23

http://www.youtube.com/watch?v=aDH0zPtkuy8

FANPAGE- ZAPRASZAM!!!

KOCHANI, CHCECIE ŻEBYM WPLOTŁA NOWE OPOWIADANIE MĘDZY TO? :)

POPRZEDNIA CZĘŚĆ

Ja jeszcze się obudzę cz.23

Nic nie wiedziałam. Nic nie rozumiałam. Narastało coraz więcej wątpliwości. Przecież dla innych byłam nieprzytomną dziewczyną, która na nic nie reaguje. A kim byłam dla samej siebie? Skoro śpię, to być może wszystko co do tej pory się stało po prostu mi się śniło? Może nie ma doktora Miłosza, siostry Oli, nie ma Andrzeja, nie ma tej sali na której leżę& A może umarłam, a moja dusza zamiast iść do nieba, albo do piekła błąka się to tu to tam. Tak naprawdę, to w tym momencie było mi wszystko jedno jaka jest prawda. Czułam się bezsilna, tak jak bezsilny jest człowiek, który chce coś zrobić, ale nie wie w jaki sposób to uczynić. Jak człowiek, który chciałby coś zrobić, ale los rzuca mu pod nogi coraz to większe przeszkody. Jak człowiek, który wie, że mógłby góry przenosić, ale jest coś co nie pozwala mu podnieść się rano z łóżka, a on sam nie wie co to jest i leży ogarnięty złymi myślami. Nagle poczułam, że ktoś wyciera moją twarz papierową chusteczką i usłyszałam głos siostry Oli.

- Nie płacz& nie płacz& ty się jeszcze obudzisz&

Płakałam? Płakałam! To chyba jednak ten mój świat, choć nie jest realny tkwi w realności. Łzy są przecież prawdziwe! Ucieszyłam się. To niewyobrażalne, jak własne łzy potrafią uszczęśliwić. Zdałam sobie jednocześnie sprawę, że w ostatnim czasie huśtawka moich nastrojów jest bardzo duża. Przechodziłam od euforii, która narastała w chwilach poznawania innego świata do rozpaczy z powodu niepewności tego świata. Przeistaczałam się z czystej nadziei w przeczystą rozpacz. Chciałam bardzo żyć, by za niedługi czas pragnąć umrzeć. Chciałam poznawać, uczyć się tego wszystkiego co mnie otaczało, aby po chwili mieć poczucie, że nic mnie to nie obchodzi. Zamykałam się w sobie bardzo szczelnie oddzielając wszelkie zewnętrzne bodźce, a niedługo potem czułam się bardzo samotna i pragnęłam obecności kogokolwiek lub czegokolwiek. I cały czas, gdzieś z podświadomości wgryzało się we mnie jedno pytanie. D_L_A_C_Z_E_G_O!? Dlaczego tu jestem? Dlaczego śpię? Dlaczego nie mogę się obudzić? Dlaczego Bóg tak mnie ukarał? Dlaczego żyję skoro nie żyję? Dlaczego nie wiem kiedy płaczę? Dlaczego nie mogę się śmiać na głos? Dlaczego nie mogę robić tego, co chciałabym robić? Dlaczego jestem taka inna od wszystkich? Dlaczego, dlaczego, dlaczego&!

CDN.

Nosiema