Cytaty- Nicholas Sparks.

http://www.youtube.com/watch?v=z9vPwe5x-VI

[...] a do­tyk jej ciała był dla mnie niczym szklan­ka chłod­nej wo­dy w upal­ny let­ni dzień. 

Jak coś ta­kiego wytłumaczyć? To jak opi­sywa­nie ko­lorów niewi­dome­mu od urodze­nia: słowa da się jeszcze zro­zumieć, ale ich znacze­nie po­zos­ta­je ta­jem­nicą, sprawą osobistą. 

Ludzie nie zro­zumieli­by, a ja nie od­czu­wam pot­rze­by wy­jaśniania, zwyczaj­nie dla­tego, że w głębi ser­ca wiem, ja­kie to było prawdziwe. 

Z zewnątrz i z per­spek­ty­wy cza­su łat­wo było kry­tyko­wać po fak­cie nasze działania, lecz w rzeczy­wis­tym świecie, w rzeczy­wis­tym cza­sie, de­cyz­je nie zaw­sze były łatwe. 

Przyj­muję więc wspom­nienia z całym dob­rodziej­stwem in­wentarza, dając im się por­wać, gdy tyl­ko mogę. 

Za to wszys­tko dos­ta­je się naj­ważniej­szą nau­czkę w życiu, a miano­wicie, że trze­ba żyć na własną od­po­wie­dzial­ność i le­piej ro­bić to dobrze. 

Miał ochotę od­rzec, że cała ta ga­dani­na o uczu­ciach nie ma sen­su. Że uczu­cia się po­jawiają i zni­kają, że się nad ni­mi nie pa­nuje, dla­tego nie ma po­wodu się ni­mi za­mar­twiać. Że ludzi na­leży oce­niać po tym, co ro­bią, bo w końcu ok­reśla ich właśnie postępowanie. 

[...] czer­pię siłę z prze­bywa­nia z tobą. 

Im bar­dziej się od siebie od­da­laliśmy, tym roz­paczli­wiej sta­rałem się oca­lić to, co nas kiedyś łączyło, lecz niczym w błędnym ko­le, mo­ja des­pe­rac­ja po­wodo­wała, ze prze­paść między na­mi sta­wała się jeszcze większa. 

Poez­ja wzno­si og­romne piękno do życia, ale także i wiel­ki smutek. 

Jes­teś naj­lep­szym człowiekiem, ja­kiego w życiu znałem. Ty je­den nig­dy się na mnie nie roz­gniewałeś, nig­dy mnie nie osądzałeś i ja­kimś spo­sobem nau­czyłeś mnie więcej o życiu, niż każdy syn mógłby so­bie życzyć. Przep­raszam też, że nie mogę być tu­taj z tobą te­raz i niena­widzę siebie za to, co ci ro­bię. Ale strasznie się boję, tato. 

Przeszłość spiętrzyła się nag­le nad na­mi, przytłaczając nas in­tensyw­nością naszych przeżyć. 

Od­twarzałem w pa­mięci cały dzień, cze­piając się kur­czo­wo przeszłości i uciekając przed pus­tką, która nie chciała mnie opuścić. 

Są fa­ceci, którzy do­ras­tają z myślą, że kiedyś w przyszłości założą rodzinę, i ta­cy, którzy są go­towi do małżeństwa, gdy tyl­ko poz­nają właściwą dziew­czynę. Ci pier­wsi mnie nudzą głównie dla­tego, że są żałośni; na dru­gich, szczerze mówiąc, trud­no tra­fić. To ci drudzy, ci po­ważni, mnie in­te­resują i trze­ba cza­su, żeby zna­leźć te­go, który zain­te­resu­je się mną. Chcę po­wie­dzieć, że jeśli związek nie przet­rwa długo, to po co, u lich, w ogóle tra­cić na niego czas i ener­gię.

[...] a po­całunek, który po­tem nastąpił, był niczym włas­ne ma­giczne króles­two, miał włas­ny szczególny język oraz geog­ra­fię, fan­tastyczne mi­ty i cu­da od wieków. 

Nicholas Sparks