Pamiętnik samotniczki cz. 3

http://www.youtube.com/watch?v=UyG1FG3H6rY

Pamiętnik samotniczki

CZĘŚĆ TRZECIA

Wróciłam do domu, zmieszana  Zjadłam obiad, pokłóciłam się trochę z mamą i zabrałam się za lekcje. Miałam tyle nauki, że laptopa uruchomiłam dość późno. Weszłam na fejsa, stara cisza. Jeden dzień uniesień i po wszystkim. Szczerze to w głębi duszy liczyłam na jakąś wiadomość, no ale cóż. Tak jak już mówiłam wcześniej, wyobrażałam sobie znów za dużo. Jakie to życie jest do dupy! Położyłam się spać dość późno. Jutro sobota to sobie pośpię.
Nie pamiętam co mi się śniło, ale jak zwykle coś dziwnego. Wstałam, poszłam do łazienki, spojrzałam w lustro i jak co rano przerażonym głosem powiedziałam "Matko, to ja?" Serio to był straszny widok.
Ubrałam się, zeszłam zjeść śniadanie. Jak zwykłe sama, zdana na siebie. Jedząca w ciszy i mówiąca sama do siebie w myślach. Taki stan czasem sprawiał, że zwyczajnie chciało mi się płakać. Płakać z bezsilności. Myślałam, dlaczego tak jest. Dlaczego taka jestem. Dlaczego siedzę tu teraz, sama. Gdzie podziały się te wszystko osoby, które zawsze przy mnie były. Gdzie jest ktoś komu chociaż trochę na mnie zależy? Nie mam na myśli rodziców oczywiście  Oni nigdy nie mieli dla mnie czasu, wcale tak dużo nie pracowali, często bywali w domu. Woleli jednak spędzić czas ze znajomymi niż ze mną i tak odkąd pamiętam. Szczerze mówiąc to nie byłam planowanym dzieckiem, a oni tego nawet nie ukrywali.
Poszłam do pokoju, ubrałam się, ogarnęłam, złapałam słuchawki i poszłam się przejść. Dotarłam na cmentarz, na grób moich dziadków. Usiadłam na ławce i zaczęłam płakać. Robiłam tak co tydzień. Miałam wrażenie, że wraz ze łzami wypływa ze mnie wszystko co mnie trapi. Przypomniało mi się wtedy jak zawsze przychodziłam do babci i żaliłam się jej na wszytko. Chociaż tego nie pochwalała, zawsze wysłuchała. Dziadek zawsze o mnie dbał i nie pozwalał na to, żeby działa mi się krzywda. Siedząc i rycząc na tej ławce miałam wrażenie, że z jednej strony siedzi babcia, a z drugiej dziadek.
Nie mogłam już! Musiałam wstać i gdzieś iść. Im dłużej bym tam była tym gorzej bym się czuła. Wstałam, spojrzałam się na grób i szepnęłam " Przepraszam was" i odeszłam. Poszłam w kierunku mojego ukochanego parku. Oczywiście żebym mogła zaliczyć dzień do udanych musiało zacząć padać. Weszłam do galerii i tak zgłodniałam więc było mi to nawet na rękę  Poszłam do maka, najadłam się nawet. Pochodziłam trochę po sklepach, niestety spotkałam tam moich znajomych.
-Cześć Jula! Co tak sama chodzisz? Szukasz czegoś?-powiedział do mnie mój stary dobry kolega Kuba, który był w sumie jedną z osób, która aż tak bardzo nie działała mi na nerwy.
-No siema! Wracam ze spaceru, zaczęło padać więc nie miałam innego wyjścia i musiałam tu wejść. A wy?
-Znów byłaś na cmentarzu?-zapytał po cichu Kuba, a ja mu tylko od-kiwałam głową, że tak
-No my szukamy jakiegoś prezentu dla Olki, za tydzień ma urodziny i robi wielką imprezę dla całej szkoły! Mam nadzieję, że nie będziesz siedziała sama w domu, tylko wpadniesz! Strasznie się ucieszymy!-powiedziała Justyna, w sumie to druga osoba po Kubie, którą uważałam za ok, kiedyś spędzaliśmy mnóstwo czasu razem, po śmierci dziadków odcięłam się od wszystkich.
-Pomyślę, nie wiem czy będę miała ochotę.
-No weź Jula! Sobota, godzina 20 widzimy Cię u Olki w domu! Jeżeli Cię nie będzie to sami po Ciebie przyjedziemy!-powiedział Kuba
-No dobra! Nie męczcie mnie już!-zaśmiałam się-idę się przejść, do zobaczenia w szkole!
-I to mi się znacznie podoba! Trzymaj się!-krzyknęła Justyna

CDN.

Fess