Pamiętnik samotniczki cz. 1

http://www.youtube.com/watch?v=DnGdoEa1tPg

Lecę do chłopaka :*

Kolejną notkę dodam jakoś koło 17, będzie to jednoczęściowe, wzruszające opowiadanie :)

Pamiętnik samotniczki

Wstałam. Kolejny nudny, zwykły dzień. Znowu spędzę go samotnie, oplątana w natłok myśli. No cóż, nic na to nie poradzę, chociaż...
Poszłam do kuchni w celu napełnienia mojego pustego żołądka, zaparzyłam herbatę i skonsumowałam posiłek w zupełnej ciszy. Podeszłam do okna, był przepiękny jesienny dzień, uwielbiałam tą porę roku! Może to i głupie, ale miałam wtedy przeczucie, że nie tylko ja jestem sama. Spojrzałam na zegarek, była 6:45, czyli czas na ogarnięcie się. Pobiegłam do swojego pokoju otworzyłam szafę i oczywiście jak zwykle nie miałam co na siebie włożyć  Norma. Chociaż, po co ja się tym tak przejmowałam, po co zwracałam tak bardzo uwagę na swój wygląd? Przecież to nie miało znaczenia, byłam sama, nie miałam komu się podobać, a nawet jeśli to powinien zwracać uwagę na moje wnętrze... Siedziałam tak na stosie ubrań rozrzuconych po moim pokoju i zastanawiałam się nad tym. Nie wymyśliłam nic, a była już 7:15. Ocknęłam się, włożyłam czerwone trampki, szare jeansy, czarny top, szeroki szary sweter i czerwoną czapkę. Ogarnęłam się przed lustrem, słuchawki w uszy i prosto do szkoły.
Moja droga do szkoly zawsze wyglądała tak samo, 10 min jazdy autobusem, 10 min drogi pzrepięknym o tej porze roku parkiem, w którym zawsze musiałam się zatrzymać chodź na chwilę, przez co spóźniałam się na lekcje. Tego dnia było tak samo, no z małym wyjątkiem. Siedząc na ławce w parku, słuchając muzyki i rozmyślając nad sensem mojego życia, zauważyłam Mikołaja, chłopaka z mojej szkoły, o rok starszego, który strasznie mi się podoba. Nigdy nie zwracał na mnie jakoś większej uwagi, a dziś? Usiadł obok mnie na ławce, patrząc się przed siebie zapytał:
-Czy mi się wydaję, czy czasami za 3 min nie zadzwoni dzwonek na lekcje w naszej szkole, Julio? -Spojrzał się na mnie z takim głupim uśmieszkiem.
-O matko, spóźnię się na fizykę, znowu! Dzięki!
Jak najszybciej pobiegłam do szkoły, spóźniając się oczywiście. Lekcje były męczące tak samo jak otaczający mnie ludzie, nie lubiłam tego. Zamiast spędzać czas wśród ludzi drażniących mnie wolałam posiedzieć na ławce w parku, tak też zrobiłam po szkole. Dopiero teraz przypomniało mi się o sytuacji z rana, byłam w szoku, że Mikołaj dosiadł się do mnie, ale w jeszcze większym, że znał moje imię! Skąd? Po co? Nie wiem. Bezsensu! Postanowiłam już iść bo zrobiło się chłodno. Weszłam do domu, oczywiście pretensje mamy, dlaczego mnie tak długo nie było. Jej, czy ona się jeszcze nie nauczyła, że ja prawie nigdy nie wracam do domu prosto ze szkoły? Zjadłam obiad, wysłuchując przy tym rozmów rodziców. Po posiłku odrobiłam lekcje i włączyłam fejsa. Zaczepka. Hmmm, dziwne nikt mnie już dawno nie zaczepiał. Mikołaj? No kurde coś jest nie tak, nie wierzę, że tak naglę zaczął się mną interesować, pewnie ma jakiś głupi zakład z kolegami, super! Myślałam o tym i myślałam no i w końcu po 3h odczepiłam. Poszłam spać. Rano sprawdzam, odczepił, spoko... Był dostępny więc szybko odczepiłam, napisał... Nie wiem czy otwierać tą wiadomość. Nie wiem czy mam ochotę na jakieś głupie rozmówki, ale okej, otworzę...  Napisał:
''Cześć Julio! Tak szybko uciekłaś mi wczoraj z tej ławki, że nawet nie zdążyłem wyjaśnić Ci jaki jest mój powód zadręczania Cię :) Znalazłem u nas w klasie Twój zeszyt od matmy, z lekką pomocą kolegów doszedłem, że to Twój, kojarzyłem Cię już wcześniej z widzenia, ale nigdy nie poznałem imienia. Stwierdziłem, że to świetna okazja, żeby się zapoznać :) Mam nadzieję, że będziesz dziś po szkole w parku w tym samym miejscu, w którym widuję Cię od września, spodziewaj się mnie tam :),,
Ymmmm, spoko, faktycznie zgubiłam zeszyt, ale jakoś nie śpieszyło mi się, żeby go odnaleźć. Z drugiej strony może faktycznie jest to dobry powód, żeby pogadać, a niech stracę. Słuchawki na uszy i do szkoły.

CDN.

Fess