Pisała Justyna.

http://www.youtube.com/watch?v=sPhhZg9v9NU

SWOJE OPOWIADANIA MOŻECIE WYSYŁAĆ NA MAILA:

[email protected]

Siedzę w ulubionej siwej bluzie, na rozłożonym łóżku, z gorącą herbatą w ręku. Prócz uderzających w parapet kropel deszczu słychać tylko krzątającą się po kuchni babcię. Jest zimno mimo iż lipiec dopiero się rozpoczyna. Taka szarówka jak za wczesnej jesieni. Dosłownie jakby kończyło się lato a zły duch zbierał do słojów wszystkie kolory tęczy. Chciałabym aby tu był, tulił mnie w swoich ciepłych, męskich, silnych ramionach i szeptał do ucha jak bardzo kocha. Nie potrafię się tego wyzbyć, pomimo zła które wyrządził dalej darze go uczuciem. Moja cała energia i siła są poświęcone jemu, a każda próba zapomnienia kończy się identycznie. Im bardziej próbuję zapomnieć, to wszystko wraca ze zdwojoną siłą. Ponoć tęsknota to głód bliskości. A więc jestem głodna ... spragniona jego. Jego oczu, słów, gestów. Spragniona jego miłości. Tak bardzo, że nie ma nic innego czego pragnęłabym bardziej. Może nie mogę zapomnieć dlatego, że bardzo chcę pamiętać te wszystkie chwile, które spędziliśmy razem, jego kolor oczu, które były wręcz wpojone we mnie przy każdym nadmorskim zachodzie słońca. Jego zapach, który nadal utrzymuję się na mojej poduszce, i mimo iż jest już prawie niewyczuwalny tkwi na niej nadal, jakby ktoś specjalnie topił ją wieczorami w litrach jego perfum. Znam go już tyle lat, a mimo to dalej jest dla mnie zagatką. Nie chce zapominać, jednak wiem, że to jakieś rozwiązanie. Staram się i być może dlatego to wraca. Tak bardzo za nim tęsknie a jedyne czego chcę to biec za nim, bez tchu, bez ograniczeń. Chcę dobiec i złapać go za rękę. zawrócić z powrotem do siebie i czuć, że będzie na wieki, na wieczność, na zawsze. Na moją nietykalną, niewyobrażalną, nieprzyzwoitą własność. Myślę też o nim, o tym czego on chcę. Przytłacza mnie pytanie, czy jest szczęśliwy, czy pamięta, czy też tęskni. Mam tylko cichą nadzieję, że tak i chociaż jemu udało się przywrócić do normalności.

Justyna