Sidła nienawiści cz. 59

http://www.youtube.com/watch?v=pC-6yJCl1Z8 - KONIECZNIE CICHUTKO WŁĄCZAMY W TLE *.*

JEŻELI UDA WAM SIĘ DO MNIEJ WIĘCEJ 21 UZBIERAĆ 100 FAJNYCH, TO JESZCZE DZISIAJ DODAM KOLEJNĄ CZĘŚĆ DZIÓBKI :*

Sidła nienawiści

część pięćdziesiąta dziewiąta

12 kwietnia
Rodzice Kacpra wczoraj stwierdzili, że nie ma konieczności, abym kolejną noc spędzała w szpitalu, także nie zaprzeczając spędziłam spokojnie noc w domu.
Za dwa dni rozprawa, nie wiem jak uda mi się pogodzić posiadanie chorego Kacpra, który potrzebuje opieki i co najważniejsze mojej obecności, jak i widoku, i oskarżania tego bydlaka.
Tak, po raz kolejny muszę napisać, że mam na szczęście przy sobie Kaję, mamę Kacpra i moją mamę.
Dzisiaj będąc w szpitalu spotkała mnie niebywale miła niespodzianka! Kacper się obudził i miał się naprawdę dobrze, o wiele lepiej niżeli poprzednim razem.
Lekarze zapewniali, że wszystko będzie dobrze, że nareszcie się udało i więcej przykrości go nie spotka, ani jego, ani jego najbliższych.
- Witaj Kochanie, byłam wczoraj u Ciebie, tak jak i wcześniej, jednak pamiętasz, że wczoraj był Twój najważniejszy i ulubiony dzień? Właśnie wczoraj skończyłeś siedemnaście lat! Mieliśmy takie plany, ale spokojnie, zrealizujemy je, tylko nieco później, jak wyjdziesz, prawda? Ale kupiłam Ci tort, tak wiem, nie będziesz mógł go zjeść, jednak przyniosłam, bo to takie miłe, prawda? Dobra za dużo mówię, jak się czujesz?! czułam, że dostałam słowotoku i nie mogłam przestać mówić, masakra!
- Sara, spokojnie- mówił Kacper uśmiechając się.
- Cieszę się, że chociaż humor Ci się troszkę poprzez moją gadkę poprawił.
- Tak, dziękuję Ci za wszystko, że tu codziennie byłaś, że pamiętałaś o moich urodzinach i nawet kupiłaś tak cudny prezent, cieszę się, że Ciebie mam, bo bez Ciebie byłbym nikim i nie miałbym dla kogo żyć!
- Nie mów tak, masz kochającą rodzinę i Kaję, która jest Twoją najlepszą przyjaciółką-dodawałam, w głębi duszy czując się najszczęśliwszą osobą na ziemi.
- To nie to samo co osoba, która dodaje mi codziennie samą swoją obecnością odwagi i ochoty do życia. Co innego przyjaciel, a co innego ukochana dziewczyna, poza którą świata nie widzę.
- Sądzę, że się już Kacperku czujesz dobrze, nie mogę się doczekać kiedy stąd wyjdziesz!- mówiłam uradowana po jego słowach.
- Sara, czy mógłbym się Ciebie o coś zapytać?
- Jasne, pytaj o co tylko chcesz!
- Kochasz mnie?
- Kacper, nie wiem w ogóle dlaczego pytasz! Oczywiście, że tak, najmocniej w świecie. To właśnie dla Ciebie jestem tutaj codziennie, a to właśnie nasza miłość dodaje mi wiary w lepsze jutro i siły, by sprostać wszelkim przeciwnościom, Ty masz na pewno tak samo, to miłość nas uskrzydla kochanie. I nigdy więcej nie zastanawiaj się czy Cię kocham, bo tak jest i będzie! Pamiętaj! powiedziałam podchodząc i całując go w usta.
- Dobrze, ja Ciebie też- odpowiedział.
Chciałam posiedzieć przy nim dłużej, jednak historia lubi się powtarzać i przyszedł lekarz, który wygonił mnie do domu, bo Kacper nadal musiał odpoczywać.
CZY JA CHCĘ WIELE? JA TYLKO CHCIAŁABYM MIEĆ GO PRZY SOBIE, CAŁY CZAS, W DOMU, A NIE TUTAJ!
Rozżalona pożegnałam się z ukochanym i wraz z rodzicami Kacpra, który odwieźli mnie do domu opuściliśmy szpital.
Przed snem przypomniałam sobie rozmowę z Kacprem, zarówno tę na cmentarzu kiedy po raz pierwszy się do siebie zwykłym uściskiem zbliżyliśmy, jak i dzisiejszą w szpitalu.
Zastanawiałam się czy słowa, które powiedziałam do Kacpra nie są podkoloryzowane, ale nie, z całą pewnością były to słowa, które wymawiałam z głębi serca, ja to po prostu czułam, to właśnie miłość.

cdn.

Julka.

JEŻELI UDA WAM SIĘ DO MNIEJ WIĘCEJ 21 UZBIERAĆ 100 FAJNYCH, TO JESZCZE DZISIAJ DODAM KOLEJNĄ CZĘŚĆ DZIÓBKI :*

+ W kolejnej części zrobi się ciekawiej, gwarantuję, zresztą sami zobaczycie! : )